HONGARIJE

Het heeft een tijdje geduurd, maar er is weer een (lange) blog! We doorkruisen Hongarije van Noord naar Zuid en de eerste grote stad die we tegenkomen is Boedapest. De grote steden zijn zeker een bezoek waard vinden wij, maar de (te) drukke toegangswegen kunnen we wel missen. In Boedapest rusten we dan ook uit in één van de vele thermale baden die de stad rijk is.

Opgefrist vervolgen we onze weg. Hongarije is redelijk vlak, er zijn uitgestrekte velden met geel koolzaad, wapperend graan, opkomende zonnebloemen en duizenden rode en paarse klaprozen. Grote ooievaarsnesten, paard en wagen, Trabantjes, zelfs een geit die op de achterbank meegesmokkeld wordt. We komen langs een levensgrote Rubiks Kubus en belanden een keer (per ongeluk) in een bijenzwerm. Dit laatste wordt ons duidelijk als de imker heftig in gebarentaal probeert uit te leggen dat we de foute afslag hebben genomen.

Op een dag fietsen we letterlijk door een opkomend maïsveld: op de kaart een weg, in de praktijk heeft de de boer de route opgeëist. Verderop treinsporen die niet op de kaart staan of fietswegen die plots worden opgeslokt door autowegen, waar we natuurlijk niet op mogen fietsen. We besluiten vandaag rechtsomkeer te maken en de veerboot naar de Donauroute te nemen, er zijn daar campings geeft de GPS aan. Als we rond 18u aankomen bij een gesloten hek van de visvereniging, begrijpen we dat we er niet kunnen overnachten. Terwijl Audrey nog probeert de omgeving te verkennen, raakt Eloy aan de praat met een vrouw die de hond aan het uitlaten is en toevallig ook Duits spreekt. Als ze ons verhaal hoort, neemt ze ons mee naar een kleine strandtent iets verderop. Voor €4 kunnen we slapen, maar dan wel zonder douche, want de ‘camping’ opent pas in juni. Even later komt de eigenaar met de pomptang aanlopen en gebaart dat hij het warm water zal aansluiten, zodat we alsnog kunnen douchen! Daarnaast komt hij morgen om 9u langs voor het ontbijt. We zijn dolgelukkig en drinken een lokaal biertje met het enige eten dat er is: een pizzabroodje (tevens ons ontbijt beseffen we ‘s morgens). Perfect!

De dagen nadien kamperen we nog een aantal keer aan de oevers van de Donau, telkens prachtige plekken. Zo ook in Harta, waar we de enigen zijn. De barman geeft aan bij een oude dame een paar huizen verder te betalen. Deze vindt ons verhaal geweldig en waarschuwt alvast voor de muggen. Zelf heeft ze er nog geen gezien. Maar Eloy daarentegen wordt binnen no time opgegeten. Na een prachtige zonsondergang en de grootste pizza die we ooit gegeten hebben, rollen we de tent in. Tussen de bomen horen we het nachtleven op gang komen (een kikkerconcert, de krijsende bosuil die zijn prooi vangt…).

Eloy heeft ondertussen een nieuwe hobby ontdekt. Zelfverzonnen liedjes zingen (meestal met Audrey in de hoofdrol of is dit om de aandacht van Audrey te trekken?). Soms zijn de wegen lang, plat en heet, zonder schaduw. De aardbeienman in niemandsland biedt ons zijn hutje langs de weg aan voor wat schaduw en natuurlijk wat aardbeien te koop. Hij toont met trots zijn werkzaamheden op het veld erachter en in het Duits kunnen we toch wat met elkaar communiceren. Hij lijkt goed te verkopen, want bijna iedereen stopt hier om een kilo of meer heerlijke aardbeien te kopen.

SERVIË

De grens over naar Servië! Toch wel spannend, maar ook leuk weer een nieuw land te bezoeken. Plots staat er op het fietspad een Hongaars politiebusje. Moge het duidelijk zijn dat hier niemand door kan. Verder loopt de route nog een paar kilometer door Hongarije naar de officiële grensovergang. Er heerst een vreemde sfeer. Verlaten huizen, elke paar honderd meter patrouillerende politieauto’s en heel veel mobiele wc’s. Eloy doopt de route om tot ‘Dixi-route’. Bij de grens gaan we eerst langs de Hongaarse grenspolitie en een paar meter verder naar de Servische. Deze bekijkt onze paspoorten, vraagt hoe lang we al onderweg zijn vanuit Nederland en waar we heen gaan. Hij heet ons van harte welkom in Servië.

De eerste kilometers merken we direct dat we in een ander land zijn. Veel vervallen en verlaten gebouwen tussen bewoonde huizen, andere begroetingen en verkeersborden in 4 talen, waaronder het Cyrillische schrift (Српска ћирилица ?). Begroetingen van toeterende auto’s, fietsers die zwaaien en mensen die vanuit hun tuin ‘Servus’, ‘Zdravo’ of ‘Hello’ roepen. We zijn enthousiast! We worden daarentegen ook enthousiast begroet door zwerfhonden. Deze zijn we in Hongarije nauwelijks tegengekomen, maar hier zijn ze overal. We moeten onze angsten nog even overwinnen en leren hoe we het beste met deze nieuwe ervaring omgaan. To be continued…

Vandaag bereiken we ook onze 2000ste kilometer op de fiets! 😀 Het is zondag, rustig op de weg, de wegen zijn tot nu toe beter dan in Hongarije. We fietsen door een uitgestrekt natuurgebied op de grens van Hongarije, Kroatië en Servië en Sombor is de eerste Servische stad waar we overnachten. Voordat we naar de camping rijden, bezoeken we het centrum van de stad. Veel dingen zijn gesloten omdat het zondag is. Op het moment dat Audrey een foto maakt van het gemeentehuis, duikt er plots een beveiliger van het gebouw op. Hij spreekt geen woord Duits en het Engels beperkt zich tot 3 woorden. Hij probeert met gebaren duidelijk te maken dat we hem moeten volgen naar het gebouw. Dan opent hij de deur en neemt hij ons mee naar de raadzaal met de trots van de stad. Een gigantisch schilderij van 30 meter breed. Hij wil graag dat we deze geschiedenis van Servië zien en probeert met Google Translate een gesprek te voeren. Op zijn advies poseren we voor het schilderij in onze bezwete kleren. Dan opent hij de deur van het balkon met prachtig uitzicht over de stad en zegt hij: “Welcome to Serbia”. Dankbaar en met toch ook wel een beetje met verbazing vertrekken we naar de camping. Onze nieuwsgierigheid naar Servië wordt met de minuut groter!

Weinig oudere mensen kennen Engels of Duits. Toch worden we op zo goed als iedere plek waar we stilstaan of iets eten aangesproken. Gebarend naar de vlaggetjes, pratend, soms vragend of we hulp nodig hebben, water willen of iets anders. Ondanks dat we niet goed kunnen communiceren met elkaar blijven Servische mensen doorpraten in de hoop dat we toch iets verstaan. Eloy krijgt soms een schouderklopje, Audrey een hand of ander teken van dankbaarheid. De trotsheid op Servië, de gastvrijheid, de behulpzaamheid is overal te voelen, te zien en te horen.

In Bogojevo proberen we de eigenaar te vinden van een restaurant bij een meertje. Hier zou het toegestaan zijn om wild te kamperen. Zodra Eloy in de richting van het gebouw loopt komen 2 gigantische blaffende honden op hem af. Hij draait om en zegt ‘ik ga hier niet blijven’. De plek lijkt verlaten, een deel van het gebouw is afgebrand, maar erachter ligt toch echt nog een restaurant waar enkele mensen zitten. De eigenaar kalmeert de honden, zegt dat we kunnen kamperen waar we willen en legt uit dat hij puppies heeft in het verlaten gebouw. Een deel van het restaurant is vorig jaar afgebrand. Hij kan ons nog eten maken en er is keuze tussen ‘local fish or meat’. Later blijkt dat dit overigens bijna in elk restaurant waar we nog komen de keuze is. In de avond komen ook nog 3 Duitse jongens, die we eerder op de route al tegenkwamen, op dezelfde plek aan.

Novi Sad (‘Nieuwe Tuin’), de tweede stad van Servië, wordt door velen ook gezien als de mooiste stad. Als we gaan eten, zien we direct het grote wandelpark en de brug over de Donau die naar Fort van Petrovaradin leidt. Vanuit deze brug zijn ook nog brokstukken te zien van de gebombardeerde brug tijdens de oorlog in 1999. Later die avond hebben we door waarom het zo druk is in het centrum. 400 muzikanten geven een openluchtconcert voor het Nationaal Theater. Novi Sad is dan ook culturele hoofdstad van Europa dit jaar! Even later lopen we door het park wanneer opeens alle lichten uitvallen. We zien langs het water het onweer naderen. Als er ook een zandstorm volgt besluiten we snel naar onze kamer te gaan.

We zijn onderweg naar Belgrado, de hoofdstad van Servië. We worden bijgestaan door een hond die 20 km met ons mee rent. We pauzeren op een plek, proberen zijstraatjes in te slaan of weg te fietsen, maar het zet geen zoden aan de dijk. Gelukkig valt hij ons verder niet lastig, maar we fietsen toch liever zonder gezelschap van blaffende honden. Voordat we in Belgrado aankomen fietsen we door Zemun, de bijna idyllische voorstad. Eenmaal in Belgrado, houden de fietspaden op en zijn bestuurders zeer assertief. Tijd om de fiets aan de kant te zetten en de stad te voet te verkennen. We bekijken de gigantische orthodoxe kerk van Saint Sava. Wat een immens gebouw, één van de grootste kerken ter wereld! Dat we beter kunnen fietsen dan dat we de bus nemen ontdekken we niet veel later. We stappen in de verkeerde bus en willen even later uitstapen. Althans, Audrey stapt uit en de deuren klappen dicht. De chauffeur krijgt niet mee dat Eloy eruit wil. Tot overmaat van ramp heeft Eloy ook beide telefoons, al het geld en de buskaartjes, dus wacht Audrey in de hoop dat Eloy terug wandelt en dat doet hij 😀. Gelukkig kunnen we erom lachen. Vanuit kasteelpark Kalemegdan kijken we met veel stadsbewoners naar de ondergaande zon over de Donau en de stad.

Het binnenrijden van Belgrado was druk, maar het uitrijden is complete chaos. Er is maar één uitweg en elke fietser die we nadien nog tegenkomen zegt dat het complete waanzin was. Volgens de bewegwijzering dienen we op de autoweg de brug over te gaan, maar daar is geen beginnen aan. We wagen we ons op het smalle voetpad met gaten in het beton. Je kunt de Donau door het wegdek zien stromen! Hier en daar ligt er een ijzeren plaat over een gat. Daarna gaat de weg 28 km over een compleet uitgestorven begroeide onverharde dijkweg, waar de hooibalen op de weg liggen en herders hun schapen laten grazen. De contrasten kunnen bijna niet groter. Als we bijna bij onze kampeerplaats aangekomen zijn, krijgt Eloy nog een hartverzakking. Hij ziet 4 honden achter een hek als we er voorbij rijden. Plots springt de grootste van de 4 over het hek en blaft hard. Gelukkig blijft het daarbij. Waren we net gewend aan het idee dat de meeste honden niks doen en maar een beetje liggen te chillen.

Als we bij de (vermoedelijke) camping aankomen, zien we een met asbestplaten dichtgetimmerde keet en vragen we ons af of er een warme douche zou zijn. Als de eigenaar naar ons toekomt en een andere gast als tolk ons naar het grasveld leidt, merken we dat we het niet beter hadden kunnen treffen. Omdat het gaat regenen krijgen we een overkapping aangeboden, enkele minuten daarna komt het inderdaad met bakken uit de lucht vallen. En er zijn inderdaad warme douches! De volgende ochtend komt een man ons 2 appels afgeven en wenst ons een goede reis. Voordat we hem kunnen bedanken is hij al doorgefietst. De kilo’s kersen van verschillende mensen, de bananen van de caissière die Audrey kreeg toegestopt, de Servische vlaggetjes voor aan de fiets van een voorbij rennend meisje, kaas, koffie… We weten niet waar de Servische gastvrijheid eindigt.

Dat merken we ook de volgende overnachtingsplek. Srdjan verwelkomt ons met zelfgestookte Rakija (brandewijn). Vervolgens wordt het een lange avond met mooie gesprekken. De lokale bacon en kaas wordt aangesneden. Ineens horen we een gehuil van heel dichtbij. ‘Ah, daar zul je de jakhalzen hebben’. Het lijkt alsof ze hier bijna naast je zitten, maar dat komt door de open grasvlakte. En ze gaan ook niet zo lang door, dát zou te eng zijn. Ze willen alleen hun territorium afbakenen nu de wolven steeds minder aanwezig zijn. Een hele geruststelling, er zijn dus jakhalzen én wolven ‘s nachts. Met die gedachte gaan we de bungalow in die ons beschikbaar wordt gesteld om toch een beetje te slapen. Met die Rakija is dat in ieder geval goed gekomen.

‘s Ochtends proberen we snel in te pakken, overnachtingsplek af te sluiten (de eigenaar is elders) en te vertrekken richting veerboot. De Duits-Turkse Halit rijdt op dat moment voorbij de poort en zegt dat het maar 8 kilometer is. Later komen we er met z’n drieën erachter dat het er 16 zijn en trappen we zo hard als we kunnen langs 3 verschillende herders met kuddes schapen en koeien. Aangekomen zien we ook opnieuw onze andere Duitse vrienden en stappen we op de veerboot naar Ram. Vanaf daar blijven we de Donau volgen en vormt de rivier de grens met Roemenië.

Bij Golubac is de breedte van de Donau gigantisch: wel 6 km! Vanaf hier begint ook de ‘IJzeren Poort’. Een kloof van 134 kilometer met aan de ene kant de uitlopers van het Balkangebergte en de andere kant de Karpaten. De weg is redelijk rustig, soms raast er wel een enkele vrachtwagen voorbij, maar deze maken plaats en toeteren soms enthousiast. We rijden door een stuk of 20 tunnels, sommigen met een knopje aan de ingang voor fietsers, om de bestuurders te laten weten dat er fietsers in de tunnel zijn. De eerste bergen komen in zicht en het is voor het eerst dat Audrey doorweekt van het zweet bovenkomt. Eloy heeft daar al wat meer ervaring mee, maar het uitzicht en de afdaling nadien maken dat meer dan goed.

We worden door een Duitse vrouw getipt om naar Lepenski Vir te gaan. Een museum van archeologische vondsten op de oevers van de Donau, die in 1960 werden ontdekt en waar de chronologie teruggaat tot 9500 voor Christus. De vindplaats is vanwege de verhoogde waterstand van de Donau nu hoger geplaatst onder een glazen kas. Op verzoek van onze Duitse tipgeefster, het antwoord waar de mensen, waarvan de resten werden gevonden, gebleven zijn. Doordat de mensen van jagers en verzamelaars naar landbouwers evolueerden, hadden ze nood aan grotere stukken land waardoor ze wegtrokken voor betere omstandigheden en mixten met andere culturen.

Het Servische landschap blijft ons ook verbazen. Van vogelrijke gebieden langs de Donau, uitgestrekte graslanden, verlaten dorpjes en gezellige stadjes, naar bergen in het prachtige Nationale Park Derdap. We kijken uit naar nog een paar dagen extra in Servië, voordat we een nieuwe grens over gaan!

Voor wie nog wat hindernissen wil bekijken:

Liefs,

Eloy & Audrey

PS De volgende keer zullen we het korter proberen te houden 😉