We zijn alweer bijna een maand onderweg en wat vliegen de dagen (en landen) voorbij. Het is door de vele indrukken van gastgezinnen, uitstapjes en natuur dan ook even ervoor zitten om een nieuwe blog te schrijven. Allereerst ontzettend bedankt voor alle lieve en leuke reacties van afgelopen blogs, echt super om te lezen!

In Regensburg geeft het weerbericht aan dat er onweer op komst is. Om die voor te zijn wil Audrey snel op de camping zijn. Alleen een plaspauze is onder strikte voorwaarden toegestaan en we breken alle records door al om 14.00u 50 km in de kuiten te hebben. Eloy is blij met het tempo en vraagt zich af wie deze ‘bliksemsnelle’ persoon is. Uiteindelijk zijn er in de verte 2 donderslagen te horen en komt de zon weer te voorschijn. We bouwen ons tentje op en komen de Nederlandse Geke tegen die 4 maanden door Europa fietst. We eten samen met haar en hebben ijsjes als voorgerecht (anders smelten ze!).

Vlak voor Passau passeren we de eerste 1000 km. Een high-five waard, en er staat toevallig zelfs een soort finish van bierkratjes over het fietspad gebouwd. Passau is mooier dan gedacht en wisten jullie dat er in de Dom van Passau één van de grootste kerkorgels ter wereld staat: 17.794 pijpen?! Hallelujah!

Voordat we het doorhebben hebben de nummerplaten een ander vlaggetje: we zijn in Oostenrijk! De Donau is superrustig en als een spiegel wordt het prachtige landschap weerkaatst. In Schlögen nemen we het pontje om de Donau over te steken. Er hangt een hamer aan een ijzeren plaatje. Zo hoort de schipper in het dorp dat hij uit zijn huis moet komen om een fietser over te zetten! Al die technologie van tegenwoordig 🙂 De dagen nadien nemen we nog een paar pondjes. Eén dag regent het, waait het hard en is de Donau onstuimig. We moeten oversteken en de crew van het bootje bestaat uit vader, zijn zoon en de grootvader. De man zet de hele dag fietsers over. Ze zijn super enthousiast en roepen snel voordat we uitstappen nog of we een blog bijhouden. De grootvader wenst ons succes met het Hongaars (zie titel). Misschien had hij gelijk! In Linz zitten we in een park te eten als een oudere vrouw ons aanspreekt. Ze is ooit met haar partner van Den Haag naar Linz gefietst en wenst ons het allerbeste. In Oostenrijk worden we opvallend veel aangesproken: meefietsers door Wenen, in de washokken van de camping, op de pauzebankjes, als deelnemers van een bike-event (waar we niet aan deelnemen) en zo het blijft maar doorgaan.

Onderweg naar Wenen komen we langs grote waterkrachtcentrales op de Donau, maar ook langs een grote, nooit gebruikte, kerncentrale in Zwentendorf. Ze werd gebouwd in de jaren ’70, maar door een referendum met 50,47% nee-stemmers, nooit in gebruik genomen. Nu liggen er zonnepanelen op het dak en wordt ze vooral voor toeristische en trainingsdoeleinden gebruikt. Een raar aangezicht. Even later ontmoeten we Stefan (via Warmshowers) bij een lokale eetgelegenheid. We eten Sachertorte en Eloy laat zich ook een huisgemaakte wijn adviseren, die hier goedkoper is dan een glas frisdrank😅. Stefans ouders hebben een leegstaand appartement waar we in mogen slapen en ‘s ochtends moeten we zeker langs het ouderlijk huis voor een ontbijt. Zijn moeder verwelkomt ons en zet van alles op tafel om ons te voorzien. Zijn vader leest de krant en is niet zo’n prater, totdat het over de oorlog gaat en dan leeft hij op. Helaas praten ze hier geen zuiver Duits, maar een dialect waardoor het handen- en voetenwerk is. Nadat hij ons nog ‘s werelds beste chocolade uit Nederland meegeeft (ja echt, wij fietsen naar Oostenrijk en eten daar chocolade van de Chocolademakers uit Nederland) maken we nog een laatste foto en nemen afscheid van dit zeer gastvrije gezin.

Wenen roept en terwijl we de drukke stad in fietsen, fietst er opeens een man naast ons. Hij vraagt of dit ons standaard tempo is, dat is voor hem wel goed zo. Het is bijna een openingszin geworden of we zonder ‘motor’ op de fiets vanuit Nederland zijn gefietst, maar hij is ook ‘motor’-loos en dat vindt hij wel leuk. Hij vertelt over zijn fietsreizen en zijn komende reis naar Frankrijk. Om in vorm te komen is hij onderweg naar de sportschool en hij fietst een aantal kilometers mee. Als we ‘s avonds door Prater lopen in Wenen, zijn we toch wat overrompeld door dit bizarre pretpark met 250(!) attracties midden in de stad.

Vanuit Wenen is Bratislava in Slowakije maar zo’n 60 km fietsen. We rijden door het laatste grote rivierbos in Centraal-Europa dat zich over dit hele gebied uitstrekt en een belangrijke rol speelt bij hoogwaterstanden van de Donau. Het is ook in trek bij zonnebadende (en naakte) ouderen en als ontsnapping uit Wenen of Bratislava. Onderweg komen we Lars tegen, hij is onderweg van Berlijn naar Kirgizië. We wisselen nummers uit, want misschien komen we elkaar nog ergens tegen.

En dan: Üdvözöljük a Magyarországi. Welkom in Hongarije! 3 woorden: heet, zweten, heetst. Na een dag die zelfs voor Hongaren te warm was komen we aan op de ‘kemping’ in Ásványráró. En nee, dat is geen typefout pap, zo schrijf je dat echt in het Hongaars 😁.