WE ZIJN (HEEL KORT) IN GRIEKENLAND!

We rijden met rugwind op hoge snelheid richting de Griekse grens. Als we de brug over fietsen, doemt eerst de Bulgaarse grenspost op. De man wenst ons nog een goede reis en we rijden door een kilometer niemandsland. Blijkbaar mogen de vrachtwagens hier wel nog 100 km/u rijden, maar ze maken gelukkig plaats. Bij de Griekse grens staat nog een oude wasstraat met een bordje erbij: ‘disinfection point’. Gelukkig hoeven we er als fietser niet doorheen. Yes! 😀

Bij het tweede dorpje stoppen we om wat te eten en een Griekse frappé te drinken. Het gesprek begint grappig want de mevrouw van de bar kent geen Engels, maar het hele terras wordt erbij gehaald. Dan blijkt iemand Duits te spreken en krijgen we allemaal lekkere dingen. Gevuld klimmen we verder de heuvel op. Veel auto’s toeteren of mensen zwaaien enthousiast. Over een oude weg, waar weinig auto’s rijden en vooral veel onkruid uit het asfalt groeit, rijden we lekker door. We genieten ervan en fietsen langs zonnebloemvelden, lavendelachtige velden en veel akkerbouw. We rijden nog een laatste stukje over een snelweg waar je 100 km/u mag, maar gelukkig is er een vluchtstrook! In Kastanies doen we inkopen en we kamperen die nacht in het wild aan een rivier. Maar niet voordat we vrienden zijn geworden met de groep zwerfhonden en een duik hebben genomen in de rivier.

TURKIJE!

We rijden Turkije binnen via de grens bij Edirne. Er zijn militairen met grote geweren langs de weg en het is verboden foto’s te maken. Ondanks dat voelen we een gezonde spanning. Voor het eerst moeten wij op de foto en ondergaan we een bagage controle. Toch zijn we snel weer op weg! Niet veel later doemt de stad Edirne al op met zijn gigantische moskee met de hoogste minaretten van Turkije. In Edirne lunchen we en krijgen direct ‘çay’ (Turkse thee) van de zaak.

Als we in de middag onze weg voortzetten onder de brandende zon bij een temperatuur van 35°C, op grote wegen zonder schaduw, is het meteen duidelijk dat het vanaf hier een zware tocht wordt. Er is geen recht stuk weg, alleen maar heuvel op en heuvel af. De uitzichten zijn daarentegen waanzinnig. Overal zien we landbouwvelden. We eten ijs in een dorpje en krijgen kersen aangeboden van de tafel naast ons. Het asfalt smelt letterlijk onder onze banden en alsof er klittenband onder de banden zit klimmen we de heuvels op. Er wordt zand gestrooid op de weg om het asfalt nog enigszins begaanbaar te houden. We rusten onder een brug waar de enige schaduw is. Juist op dat moment stopt een vrachtwagen naast ons, de chauffeur gaat een tukkie doen en dat met draaiende motor. Het kan allemaal!

Aan het eind van de dag zoeken we een wildkampeerplek bij een meertje. Het meertje zelf blijkt vervuild en niet geschikt om te zwemmen. De locals zijn er aan het vissen en brengen ons eten en wat te drinken. Robert, de Nederlander waar we soms mee samen fietsen, komt ook naar het meertje. Omdat het zo’n hete dag was, hebben we niet meer genoeg water over. Dus besluiten we aan te kloppen bij het enige huis aan het meertje. Yuksel doet de deur open en vult graag onze zakken met water. Hij is nieuwsgierig en nodigt ons binnen een paar seconden uit om binnen te komen. Hij laat ons zijn grote tuin zien met alle soorten groente en fruit die je maar kunt bedenken. We krijgen koekjes, koffie, een kilo kersen, komkommers en pruimen mee. Yuksel spreekt een beetje Engels, want hij heeft in de toerismesector gewerkt. Nu is hij gepensioneerd. Hij is trots op zijn tuin en nodigt ons uit om morgenvroeg terug te komen voor het ontbijt. Bepakt, met een paar liter water en kilo’s fruit, gaan we terug naar de kampeerplek. Even later komen Yuksel en een vriend langs om nog een keer te kijken hoe het met ons gaat en ons nogmaals uit te nodigen voor het ontbijt. Bij het ontbijt hebben we een gesprek over het leven in Turkije en mooie plekken in het land. Als we vertrekken, willen we nog wat geven voor al het eten en drinken. Yuksel weigert en zegt: ‘we are not rich, but rich in the heart’. Hij loopt zelfs even mee om ons langs de meer dan 7 waakhonden te begeleiden van een boer verderop. We zijn zo ontzettend benieuwd naar de rest van Turkije en alle ontmoetingen die nog gaan volgen!

In een klein gehuchtje stoppen we om te kijken of we wat kunnen drinken gezien het alweer enorm heet is. Er is een klein dorpscafeetje en er zitten alleen theedrinkende mannen op het terras. Eloy gaat even poolshoogte nemen en komt niet meer terug. Hij wordt direct geacht aan tafel te gaan zitten en krijgt pruimen voor z’n neus gelegd. Communiceren is lastig aangezien niemand Engels spreekt, maar met een vertaalapp lukt het toch enigszins. De mannen zijn verbaasd, betalen ons water, en het gesprek wordt afgesloten met de volgende vertaling die uit Google Translate rolt: “Turkije verwelkomt alle gasten van de wereld, we verwelkomen je namens de staat, we wensen je een leven vol liefde en geluk, we wachten altijd op je”. Dat is nog eens een binnenkomer.

Niet veel later komen we door Pinarhisar. We vragen bij het gemeentehuis voor een stempel in ons Sultans Trail boekje en dan volgt er thee. De burgemeester is er vandaag niet en de anderen zijn niet echt op de hoogte van de Sultans Trail die we volgen, maar daardoor is de interesse niet minder! Hulya en Hami zien dat we nog geen Turks vlaggetje aan de fiets hebben, dus rennen ze snel terug het gemeentehuis in om er een te halen. Ze nodigen ons uit voor een avondmaal en slaapplek, maar gezien we nog een stuk moeten fietsen, moeten we dit afslaan. Mam en Ashley zijn immers al over 2 dagen in Istanboel!

In Saray overnachten we bij Ömer (via Warmshowers). Hij is 19 jaar, houdt van fietsen en wil graag zijn Engels verbeteren. Daarom nodigt hij mensen uit in de voormalige familiewoning. Hij neemt ons mee naar een typisch Turks restaurant en we kletsen de hele avond over van alles. Na het ontbijt gaan we langs het gemeentehuis en daar krijgen we opnieuw een stempel in het Sultans Trail paspoort. Eloy krijgt ook een handgemaakt tasje mee als cadeau. Wat we niet weten is dat ze ondertussen een achtervolgingsploeg hebben ingelicht. Wanneer we Saray uit klimmen komen we de Duitse Peter tegen, onderweg van München naar Istanboel. Niet veel later worden we op dezelfde weg door de burgemeester van Saray tegengehouden en uitgenodigd voor koffie in het dorp verderop. Hij vindt het geweldig dat we er zijn en als hij hoort dat we de Sultans Trail volgen wordt hij helemaal enthousiast. Foto’s worden genomen en niet veel later komen er in het restaurantje nog andere belangrijke figuren bij (het dorpshoofd, etc.).

Als we de weg weer vervolgen is het zwaar. Veel steile hellingen en stoffig vrachtverkeer vanwege de steen- en zandgroeves in dit gebied. We zweten als een otter. Een man stopt met zijn vrachtwagen en vraagt of we mee willen met de fiets achterin. Dit voorstel slaan we toch af, alhoewel Eloy er wel heil in ziet. We rijden nu het district Istanboel in en de straathonden worden problematisch. Er zijn er honderden, langs de weg, in de dorpen. Ze worden ook agressiever. Gelukkig helpt de Dazzer (een apparaatje met een hele hoge pieptoon, die wij niet horen) tot nu toe redelijk goed! Vlak voor het dorpje waar we willen stoppen, wordt de D020 weg gigantisch. Een autoweg met meerdere rijbanen en af en toe ontbreekt de vluchtstrook helaas. Het begint ook nog te regenen. We zien een restaurant op de kaart en stoppen daar om te eten. De plek lijkt wat verlaten, maar het is er een heuse beestenboel. Kippen, ganzen, een koe, een geit die door het restaurant loopt, honden, katten, enz. We kunnen blijven slapen in het gebedshuisje, met de Koran boven ons hoofd. Een bijzonder plekje. De eigenaar brengt koffie en nog meer koffie en hij wil niet dat we betalen.

Eenmaal terug op de weg is het nu ongeveer 40 km bikkelen op een drukke weg, die uiteindelijk een snelweg wordt. We fietsen op de vluchtstrook, nog steeds bergop en bergaf. De vluchtstrook wordt ook gebruikt om te parkeren, om te kletsen, door honden en door langzame weggebruikers (vb. trage vrachtauto’s die de berg niet opkomen), jeeeej! Bovenop een grote berg zien we in de verte voor het eerst de Zwarte Zee! We weten dat de wegen die naar Istanboel leiden allemaal niet heel mooi zijn, maar proberen er het beste van te maken. We fietsen langs één van de luchthavens van Istanboel, waar driebaanswegen van 2 kanten samen komen en we die drukke invoegstroken steeds moeten oversteken, terwijl er vrachtverkeer en auto’s voorbijrazen. Eigenlijk hebben we het gehad, maar er zijn nu geen andere opties dan doorgaan.

Bij Göktürk houden we het na 40 km snelweg voor gezien. Vanaf hier volgen we een weg door het bos en onder aquaducten door. Als de Bosporus voor onze ogen opduikt zijn we blij. De Bosporus is de zeestraat, die het Aziatische en Europese continent van elkaar scheidt. Het betekent ook dat we op een steenworp afstand zijn van Istanboel. We blijven even langs het water zitten om dit moment te laten bezinken. Natuurlijk worden we ook direct aan een fietsinspectie onderworpen door nieuwsgierige fietsers.

Het is zaterdag en overal zitten gezinnen langs de Bosporus. Er wordt gezwommen, gegeten en gevist. Het is een bijzondere gewaarwording. We fietsen zoveel mogelijk langs het water en krijgen veel lachende gezichten te zien. Mannen die hun duimen opsteken en natuurlijk ook Nederlanders die ons aanspreken gezien de vlag op de fiets. De laatste 20 km langs het water naar het centrum van Istanboel gaan heel langzaam, maar we zijn er bijna en genieten van de uitzichten en taferelen 🙂

In de avond komen mam en Ashley met het vliegtuig aan in Istanboel. Jeeeej! We gaan 5 dagen samen de stad verkennen en tijd met elkaar doorbrengen. We bezoeken de Aya Sofia moskee waar we volledig gekleed een andere wereld ingaan. We eten van de kraampjes op straat, proeven dingen in de Grote Bazaar en Kruidenbazaar. We wandelen door orthodoxe wijken, kleurrijke wijken, gaan met de veerboot naar het Aziatische deel van Istanboel en bekijken de vissers op de Galatabrug. Ook een bezoek aan een Turkse hamam kan niet ontbreken. Het is een bijzonder kleurrijke wereldstad met 17 miljoen inwoners. We genieten van elkaar en alle melig- en gekkigheid.

De dagen in Istanboel vliegen voorbij en het is fijn om elkaar hier terug te zien. Voordat we het weten zitten mam en Ashley alweer in het vliegtuig naar huis en wacht aan de andere kant van de Bosphorus een heel nieuw continent met nieuwe ervaringen op ons. Istanboel voelt voor ons als een eerste mijlpaal. Vanuit hier fietsen we verder richting het binnenland en we zijn erg benieuwd naar de rest van Turkije.

Doei Europa, hallo Azië! Spannend! 🙂