Met de boot naar een andere wereld

We nemen de veerboot vanuit Iran om de Persische Golf over te steken naar de Verenigde Arabische Emiraten. Om 5u ‘s ochtends staan we bij de haven, want, zo werd ons op het hart gedrukt, als je later daar bent dan kun je niet meer mee. We komen aan, alles is nog donker, en er is alleen een beveiliger te bekennen. Hij spreekt geen Engels maar probeert duidelijk te maken dat we moeten wachten. Hoe lang? Een paar uur blijkt… Wat later zien we twee andere vroege vogels opduiken, een koppel uit Zwitserland. Ze zijn ook tot in Iran gefietst, maar ze reizen nu verder zonder hun fietsen. We hebben elkaar veel te vertellen en verwonderen ons over veel dezelfde dingen. De fietsen worden rond half 10 in het vrachtruim geladen en we gaan aan boord.

Op de boot, die ongeveer 6 uur vaart, krijgen we een laatste keer gele rijst met saffraan. En we worden uitgebreid ingelicht over de bezienswaardigheden in Sharjah en Dubai door de nieuwsgierige jonge vrouwen voor ons. Als we een kijkje gaan nemen op het dek beslaan de brillenglazen meteen van de vochtige hitte. Een aantal vrouwen in chador (gewaad dat het lichaam bedekt) komen bij Audrey zitten en proberen een gesprek te voeren, maar helaas blijft het Persisch/Farsi een struikelblok. Ze vinden het grappig dat ze met Google Translate toch een aantal zaken te weten komen. Als ze horen dat Audrey 31 jaar is en nog geen kinderen heeft zijn ze geschokt, en roept dat nog meer vragen op. Langzaam komt na een dag varen de skyline van Sharjah in zicht en roept de kapitein dat we naar binnen moeten.

Aankomst in Sharjah

Sharjah is één van de zeven Verenigde Arabische Emiraten, telt 1,4 miljoen inwoners en is ongeveer even groot als onze provincie Limburg. Het veel bekendere Dubai, een ander Emiraat, grenst aan Sharjah. We zien dat de fietsen snel van het schip worden geladen, maar wij moeten nog een paar uur wachten voordat de grenscontroles voorbij zijn. Eerst worden we een tijdje (letterlijk) opgesloten in een wachtkamer en vervolgens blijkt het registratiesysteem voor Europese paspoorten niet te werken, waardoor we nog wat meer tijd met de Zwitserse fietsers kunnen doorbrengen. Ondertussen kijken we onze ogen al uit gezien de Arabische klederdracht. De mannen dragen een lang wit gewaad (kandora). En na een aantal weken in Iran voelt het vreemd dat we weer veel vrouwen zien zonder hoofddoek of hijab, omdat dat hier niet verplicht is.

Zodra we rond 22.00u de haven uitfietsen, zijn we geschokt. Oude houten vissersboten, met ernaast de hoogste flatgebouwen die we in ons leven gezien hebben. Paleizen, dure auto’s, duizenden lichtjes, van kleur veranderende flatgebouwen, en warempel, fietspaden! De hitte en luchtvochtigheid (de temperatuur daalt ‘s nachts niet onder de 30°C!) zijn het enige wat ons nu aan Iran doen denken. Auto’s volgen de regels, stoppen voor verkeerslichten en al fietsend moeten we ons assertief Iraans gedrag in het verkeer weer aanpassen naar een normaal niveau. Telkens als we een rotonde op fietsen denken we van allerlei kanten belaagd te worden, maar al snel zien we in dat fietsen in deze drukbevolkte omgeving er heel anders aan toe gaat.

“Welcome in the concrete jungle, welcome in the U.A.E.”

Yashwanth

Indiase gastvrijheid

We fietsen in Sharjah naar Yash, zijn vrouw en hun 2 jarige dochtertje Prakruti. We zijn de eerste fietsers die een aantal dagen bij hen zullen verblijven. Eerder ontvingen ze al andere reizigers, maar 2 fietsers die in de woonkamer bivakkeren is nieuw. Ze wonen in één van de vele flatgebouwen en de fietsen gaan in de lift. Yash vertelt dat er alleen al in deze toren 480 gezinnen wonen! Bijna alle flatgebouwen hebben ook een eigen parkeergarage van een aantal verdiepingen. Yash en zijn gezin zijn van Indiase afkomst en niet veel later ontdekken we dat bijna 40% van de bevolking in de U.A.E. Indiase roots heeft. Er zijn veel Indiase restaurants en ook hun feestdagen worden hier volop gevierd. We leren veel van de Indiase keuken en eten (niet-pittige) couscous als ontbijt. Als Audrey denkt dat ze een sperzieboon in haar mond stopt (wat een peper blijkt te zijn) en vervolgens mond en lippen in brand staan, beseffen we weer dat niet pittig hier een andere betekenis heeft :-). Ondanks de verschillen in onze smaakpupillen is het Indiase eten heerlijk en neemt Yash ons mee naar verschillende plekken in de stad om het eten te proeven. Het gezin spreekt, naast hun eigen dialect, ook heel goed Engels en dat zorgt ervoor dat de communicatie direct een stuk gemakkelijker gaat.

Extreem, extremer, extreemst

Eén van de eerste dagen belanden in een winkelcentrum vanwege de hitte die buiten heerst. Plotseling zien we een achtbaan door het winkelcentrum racen! Er blijkt een heel pretpark te zijn! Koffie is onbetaalbaar, bijna 8 euro. We vragen ons af hoe deze prijzen in verhouding staan tot de inkomens van inwoners van dit gedeelte van de Arabische Emiraten.

De Emiraten draaien vooral op de kracht van arbeidsmigranten uit India, Pakistan en Bangladesh. Zij vormen maar liefst 80% (!) van de bevolking en een groot deel van hen werkt dag en nacht in de bouwsector om de gigantische bouwprojecten te realiseren. Blijkbaar staat 1 op de 4 hijskranen ter wereld in Dubai… De salarissen zijn echter meestal veel te laag om een redelijk leven te leiden in de Emiraten. Het voelt ongemakkelijk om met zo’n besef in deze harde betonnen chique ogende wereld rond te lopen.

Een wereld waar in de zandbak, zand van deze tapijten wordt geveegd… (naast de tapijten in onderstaande foto stond dagelijks iemand met een bezem het zand weg te vegen).

Samen met Yash en het gezin bezoeken we het grootste winkelcentrum ter wereld, Dubai Mall (502.000 vierkante meter, en 14.000 parkeerplaatsen!!). Ze vertellen dat ze nu een aantal dagen hier geweest zijn, maar dat ze nog steeds niet alle hoeken van het winkelcentrum hebben kunnen bezoeken. Simpelweg omdat het zo gigantisch is! Er is een enorm aquarium met allerlei tropische vissen en haaien, waarin we duikers zien rondzwemmen. Je kunt er zelfs met een bootje op varen. Boven het aquarium hangt ‘s werelds grootste digitale scherm. Om de hoek staat ‘s werelds hoogste gebouw, de Burj Khalifa. Dit bijzondere gebouw rijkt 828 blinkende meters de lucht in en wordt dagelijks voorzien van een geprojecteerde lichtshow. Voor de Belgische lezers: in 2014 werd er een replica van de Burj Khalifa van Belgische chocolade gemaakt. Het is de hoogste constructie ooit: 13,5 meter hoog en maar liefst 4200 kg (!) chocolade. Moeilijk voor te stellen, maar in Dubai is alles mogelijk voor een bepaalde prijs…

Nog een aantal kleine details: er is een schaatsbaan met stadium in het winkelcentrum, een gigantische fontein met lichtshow, en een echt skelet van een 155 miljoen jaar oude dinosaurus (overgevlogen vanuit de V.S.). We komen ogen te kort in deze bizarre wereld.

Vliegen met fietsen

De familie van Yash is ongelofelijk behulpzaam. Hij rijdt met ons door de stad op zoek naar fietsdozen, wat helemaal niet zo gemakkelijk blijkt te zijn. Verschillende fietsenwinkels struinen we af, maar telkens hebben ze geen dozen meer. Uiteindelijk vinden we een fietsenwinkel in Dubai, 30 km verderop. Het enige probleem is dat fietsdozen gigantisch zijn en die blijkbaar niet in de metro en bus mogen. We nemen ze toch mee de metro in en dragen ze daarna 5 km op ons hoofd. Vervolgens moeten we de fietsen inpakken en het feit dat de fietsen maar 20 kg mogen wegen (inclusief een doos van 5 kilo), betekent het dat we de fietsen moeten ontdoen van bijna al hun lichaamsdelen. De banden, zadels, standaarden, handvaten, sloten, etc. gaan in de gewone bagage. Eén tip voor vliegen met fietsen: check van tevoren de regels van de vluchtmaatschappij en lees alle kleine lettertjes. De vliegmaatschappij waar wij mee vlogen verwees ons telkens van het kastje naar de muur. Een les die we geleerd hebben. Het bezorgde ons beiden veel stress en een enorme extra kost om enkel een fiets te vervoeren. De mevrouw aan de incheckbalie vond ons waarschijnlijk een beetje zielig en trok gelukkig nog een paar honderd euro van van de prijs af. Special price for you…

Klein India

Ondanks dat we niet in India waren, leerden we in 5 dagen veel van de Indiase cultuur. Maar we merkten ook dat hoe meer we van de Emiraten zagen, hoe meer vragen er rezen en hoe minder we van ervan begrepen. Nu zijn we klaar om terug naar Centraal-Azië te vliegen en wel naar OEZBEKISTAN! De reden dat we niet over land kunnen: de grens tussen Iran en Turkmenistan is nog steeds gesloten.

Tot in Oezbekistan!

Eloy en Audrey