Kazachstan: een ongeplande verassing. Extreem weer, eindeloze wegen en bijzondere mensen

Kazachstan is het grootste land van Centraal-Azië! Je kunt je bijna niet voorstellen dat qua oppervlakte, Nederland maar 1,5% (!) van het grondgebied van Kazachstan inneemt, maar wel bijna hetzelfde aantal inwoners heeft. Daarmee is het één van de minst dichtbevolkte landen ter wereld. Als je onze route door Kazachstan op de kaart bekijkt dan stellen deze paar honderd kilometer niet veel voor. Toch wonen de meeste mensen in dit kleine deel van Kazachstan en kun je door de rest van het land uren rijden zonder beschaving tegen te komen. Zijn we op dit land voorbereid vroegen we ons af? De kou? De afstanden? De eindeloos uitgestrekte wegen? En de harde wind? Misschien niet. We hadden nooit gepland hier te fietsen en je hoort eigenlijk nooit iemand over Kazachstan, maar nu China gesloten blijft zien we het als een kans om te gaan. We gaan het ervaren…

Zoals te lezen is in de vorige blog, verlaten we Kirgizië eind oktober via de meest uitdagende grensovergang tot dusver. De ijzige wind prikt met naalden in ons gezicht, we rijden met al onze dikste kleren aan en Audrey heeft 4 jassen (fleece, windjack, donsjas, regenjas) en 3 paar handschoenen over elkaar aan. Hoezo zwaar beladen?😅 We zijn er niet meer over verwonderd dat deze grensovergang sluit na 31 oktober, vanwege de onbegaanbare weg in de winter, dus we zijn net op tijd! 4 seizoenen in een dag is een understatement, laten we zeggen 4 seizoenen in een uur…

We brengen de eerste nacht door in een erg warm Sovjet-hotelletje in Kegen. Iets wat we gelezen hadden over Kazachstan is dat het in de huizen eerder te warm dan te koud zal zijn. Dit heeft wellicht te maken met de kou, maar ook met de absurd lage energieprijzen… maar daarover later meer.

De volgende ochtend rijden we letterlijk met ons hoofd in de wolken over een aantal bergen. We zien elkaar nog maar net, maar voor de rest kijken we tegen een witte muur aan. Als we na een tijdje ook weer de bergen uitrijden moeten we uitkijken dat we niet de afgrond in fietsen door de dichte mist. Na een tijdje voelt Eloy zijn handen niet meer, ‘ze zijn er bijna afgevroren!’, roept hij. We stoppen bij het enige wat we tegenkomen, een bushokje. Daar warmt hij zijn handen op en werken we snel een boterham naar binnen, want anders koelen we weer teveel af. We zijn vandaag nog geen huisje, hutje of café tegengekomen, dus we moeten het hiermee doen. Maar eerlijk is eerlijk, we snakken naar een ‘warme chocolademelk met slagroom voor de kachel’. We staan versteld van het lege landschap, worden soms verrast door een kadaver langs de weg of een hoopje botten, maar zien ook levende dieren, zoals kuddes kamelen, paarden en schapen.

Net na de pitstop om Eloy’s handen op te warmen, krijgt Audrey haar 4e lekke band op deze reis. Eerlijk gezegd is het geen straf om op deze plek een band te plakken, want we kijken uit op een gigantische canyon, waar we ook wilden gaan kamperen. We leggen de fiets in de berm en zoeken het gaatje met een halve bidon aan water en een opvouwbaar teiltje. Na een half uurtje zijn we weer aan het rollen. Even verderop is er een kleine parkeerplaats waar mensen zich kunnen verkleden om met een gigantische adelaar op de arm op de foto te gaan. De adelaar is het nationale symbool van Kazachstan en is ook terug te vinden op de nationale vlag. De vogels worden getraind en gebruikt om te jagen op wilde dieren, zoals vossen, konijnen en marmotten.

Een gezin komt naar ons toe met de bekende vragen: ‘Waar komen jullie vandaan? Waar is de vlag van Kazachstan? Hoe lang zijn jullie onderweg?‘. Na wat foto’s krijgen we nog een fles cola mee. Eerder vandaag kregen we van een voorbijganger een fles ice tea uit het autoraam aangereikt. Het zijn welkome variaties op water, koffie en thee. Een klein stukje verder slaan we een weggetje in en dan kijken we plots in de canyon met al zijn prachtige herfstkleuren!

We zoeken een weggetje naar beneden en gaan opzoek naar een geschikte kampeerplek. We komen wat koeien tegen en vinden dan een plekje. We zetten de tent op, koken pasta en om 18.30u liggen we in onze slaapzakken, want het is al donker en koud. Er is geen bereik, dus de telefoons gaan uit en we lezen wat. Als om 6.30 uur de wekker gaat, horen we getik op de tent… Bleh, het regent! We draaien ons nog even om. Als het even later harder regent, kleden we ons alvast aan, ontbijten en spelen heel toepasselijk een spelletje ‘Regenwormen’. Vlak voor de middag stopt het en pakken we alles (nat) in, maar niet veel later begint het opnieuw. Verderop blijkt er echter een verassing te zijn: een piepklein koffiebarretje in niemandsland. Deze kans laten we niet aan ons voorbij schieten en we stoppen om de tent onder een afdak te laten drogen en gaan naar binnen om iets warms te drinken. Binnen is het warm, maar er hangt een ontzettende gaslucht. Niet veel later zien we wat de reden is. De elektriciteit is uitgevallen en de man verwarmt zijn hutje op het gasfornuis! De pitten staan loeihard aan. Achter de toonbank ligt iemand te slapen, maar we zijn allang blij met de warmte en een gefrituurde deegbal gevuld met aardappels.

Als de regen gestopt is gaan we snel verder. Onderweg komen we opnieuw veel dieren tegen, maar we zien in de verte ook weer erg donkere wolken die onze kant op komen. We haasten ons een berg op en eenmaal boven moeten we nog even poseren voor een foto met de lokale toeristen, waarna we snel naar beneden racen. Na 35 km fietsen komen we in een gehucht met een tiental gebouwen. Het verkeer wordt even tegengehouden want er is wordt gefilmd door een filmploeg. We zien mensen rookbommetjes afsteken naast een afgebrande auto. We worden ook aangesproken door een Kazachse vrouw, die heel geïnteresseerd is in de fietsen. Later zullen we merken dat we haar nog een aantal keer tegenkomen in Kazakhstan!

In het gehucht vragen we rond voor een slaapplek en met behulp van lokale toeristen mogen we voor een vergoeding bij een gezin verblijven die hun bijgebouw leeg heeft staan. Het pand is een zooitje, er is geen stromend water, geen verwarming en de trap heeft alleen een ijzeren frame waardoor we moeten uitkijken waar we staan. Met behulp van een kannetje lauw water wassen we ons, daar hebben we na 2 dagen zweten veel behoefte aan. Gelukkig biedt een restaurant aan de overkant warmte en genieten we er van een maaltijd. Maar niet lang erna komt er een groep achter ons zitten en elke hap en slok wordt smakkend en slurpend naar binnen gewerkt alsof ze maandenlang niets hebben gegeten. Het is een normale manier van eten in deze landen, maar Eloy kan er (echt, echt) niet tegen… Ondanks de kou buiten, hebben we zin een een ijsje, dus dat halen we in een klein winkeltje verderop.

De volgende twee dagen is er veel regen voorspeld, maar we weten ondertussen dat de voorspellingen vaker niet dan wel kloppen. Er is geen accommodatie op de route die we nemen, dus we slaan een voorraad aan eten en drinken in om in het wild te kamperen. De eerste dag besluiten we voor de regen te schuilen en zetten we de tent op aan een riviertje, beschut tussen de bosjes. Het begint al hard te waaien en de eerste regendruppels vallen uit de lucht. We bakken wat eitjes en worstjes terwijl we half in de tent liggen, omdat anders de benzinebrander uitwaait. We spelen een aantal spelletjes en lezen wat, terwijl we hopen dat de tent staande blijft en de regen meevalt.

We hebben geluk, de dag begint droog. We drogen de tent en vertrekken, waar we eindigen weten we nog niet. Onderweg zien we een groepje kamelen die ons van bovenop een heuveltje in de gaten houdt. Het landschap is prachtig en helemaal anders dan de eenzame rechte wegen, die we eerder hadden. Tegen het einde van de middag vormen zich onheilspellende donkere wolken in de verte. Geen goed nieuws. Als de eerste druppels beginnen te vallen, stoppen we bij de ingang van een loods van een appelboerderij. Het enige wat we sinds kilometers zijn tegengekomen. De werknemers nodigen ons uit in hun omgebouwde vrachtcontainer, waar ze gauw de zelfgebouwde houtkachel aansteken. De enorme wind maakt een fluitend geluid door de ramen.

Als het er naar uitziet dat de storm niet stopt en het langzaam donker begint te worden twijfelen we over wat we gaan doen. We besluiten om naar het eerstvolgende dorp te fietsen in de hoop een afdak te vinden. We krijgen nog een kilo appels mee (onze eerste kennismaking met de appels van Kazachstan…). Als we het kruispunt naar het dorp hebben bereikt, zien we alleen een klein bordje staan, nog geen huizen te bekennen. We fietsen nog wat verder en voelen, ondanks dat we volledig in regenkleding ingepakt zijn, de regen langzaam in onze kleren sijpelen. We kunnen wel wat regen verdragen, maar tegen deze hoosbui is geen kleding bestand. Plots staan we tussen een enorme kudde schapen, die de weg blokkeert. We proberen ertussendoor te manoevreren, en een auto komt achter ons aan door de kudde. Als we de kudde gepasseerd zijn pakken we een inmiddels natte gsm uit een jaszak en proberen we op de kaart te kijken. Eloy zegt dan: “Die man in de auto gebaarde iets, maar ik begreep het niet”. De auto is inmiddels verder gereden, maar komt niet veel later terugrijden. De man stelt zich voor, Marat is zijn naam. In gebarentaal vraagt hij waar we naartoe gaan en waar we slapen. We gebaren terug dat we het nog niet weten. Hij wijst dat we hem moeten volgen. Niet veel later staan we voor zijn huis en worden onze natte spullen meteen naar binnen gedragen door hem en zijn vrouw, Aibarsha. Het eerste wat ze tegen Audrey zegt is: “Welcome, we love guests! English not good.

Het is behaaglijk warm in het huis en Aibarsha heeft in no-time een bed opgemaakt in de grote eetkamer. Eenmaal aan tafel horen we dat Marat de burgemeester is van 3 dorpen en wordt het een gezellige boel. We ontmoeten een warm gezin van 3 dochters, een zoon, een nichtje en neefje en de grootouders. We bekijken foto’s van elkaars leven en Aibarsha bereid een heerlijk avondmaal. Er moet natuurlijk ook op z’n Kazachs getoast worden, dat betekent: sterke drank en een speech geven.

Wanneer we de volgende ochtend weer willen vertrekken, geeft de grootmoeder ons een zak met een kilo appels (we hadden er nog van gisteren…), maar weigeren is geen optie. Dan vraagt de moeder van het gezin of we niet nog een dag willen blijven om te rusten. “We really like it if you stay another day“. Verbouwereerd door het aanbod, ze gaan tenslotte allemaal naar hun werk, accepteren we het aanbod, wassen onze kleren en genieten van een rustige dag. In de avond maakt Aibarsha ‘beshbarmak’ (betekent: 5 vingers, verwijzend naar de nomaden die het gerecht met de vingers aten), dat is het traditionele gerecht van Kazachstan. Het bestaat uit vlees (paard, schaap of koe) en wordt geserveerd op deegstukjes, samen met uien en wortel.

Als Eloy ziet dat er een enorm bot met vet op zijn bord (zie foto) wordt gelegd voor het avondeten, slikt hij even en kijkt Audrey vragend aan. Marat zegt het volgende via Google Translate: ‘This gift is given to the honored guests. A gift for the two of you is a gift for honored guests’. We eten met onze handen en proberen het vlees er zo goed mogelijk af te pulken. Ook de shotjes echte Kazachse cognac en speeches kunnen niet ontbreken. Aibarsha geeft Audrey nog een traditionele sjaal, oorbellen en thee voor Audrey’s moeder, verder krijgen we ook nog een gigantische doos chocolade mee. We weten niet meer wat we moeten doen of zeggen en kunnen alleen maar heel dankbaar zijn voor deze onverwachte ervaring.

De volgende dag nemen we echt afscheid van de familie en fietsen we richting Esik. Hier zoeken we een onderkomen en blijken we in een heus lovehotel te slapen. De roze en rode verlichting in de avond en het geluid van de buren zegt genoeg, maar niet overal is de keuze reuze dus we doen het er maar mee ;). We besluiten om de tassen een dag in het hotel te laten en naar Issyk Lake te fietsen, een bergmeer op 1700m hoogte. De uitzichten onderweg naar boven zijn prachtig, het is heel steil en we denken niet dat we dit hadden kunnen doen met bepakking. Eenmaal boven staan er veel busjes en auto’s en bij het meer komen we een bijzondere mix van mensen tegen. Een groepje loopt met schildersezels, een bus met Indiërs en we zien een judoclub filmpjes opnemen. Als we terugfietsen zijn we in no-time beneden! We willen onze lunch nog koken op een pannetje, maar Audrey blijkt de aanstekers in een andere tas te hebben gestoken. Verderop leent de parkwachter ons zijn aansteker en kunnen we alsnog met verkleumde vingers warme noodles maken.

We zijn onderweg naar Almaty, de voormalige hoofdstad van Kazachstan, maar stoppen nog een dag in Talgar. In Talgar zien we een fijn cafétje, waar we wat koffie en soep nemen om op te warmen. Achter ons zitten 2 jongemannen die nieuwsgierig zijn en vragen wat we hier doen. Als we over de reis vertellen, raken we bijna niet uitgepraat. Ze willen van alles weten en dromen ook over reizen in de toekomst. Als Eloy later de rekening wil gaan betalen blijken de 2 jongens onze rekening al lang te hebben betaald. Gelukkig hadden we contactgegevens uitgewisseld en hebben we ze later alsnog kunnen bedanken!

En dan bereiken we de volgende dag Almaty of Alma-Ata. Alma-Ata betekent ‘Vader der appels’. De stad was in het verleden een belangrijke plek aan de zijderoute en is nu nog steeds de grootste stad van Kazachstan met 1,8 miljoen inwoners. Onderweg naar Almaty kregen we ongeveer 10 kilo aan appels toegestopt van allerlei mensen langs de route. Het fruit is hier belangrijk en wordt door velen dagelijks gegeten. Via DNA onderzoek is bevestigd dat alle appels ter wereld te herleiden zijn naar een klein zuur appeltje in de bergen van Kazachstan. En naast de appels hebben ook de tulpen hun oorsprong in dit uitgestrekte land (ojee, doei Nederlandse trots…). De wilde tulpen groeien hier net als de wilde appels tussen de bergen. Over de zijderoute via Perzië, Turkije en Antwerpen kwamen de tulpen en appels naar Nederland.

In Almaty ontmoeten we Daniil via de lokale fietsclub. Iemand van de fietsclub had op Instagram gezien dat we onderweg waren naar Almaty en niet veel later stuurde Daniil ons een berichtje met de vraag of we nog een slaapplek zochten. Daniil is afkomstig uit Rusland en woont pas sinds kort in een appartementje in Almaty, samen met een andere Rus. Hij heeft zijn thuisland verlaten vanwege de oorlog met Oekraïne. Zijn vrouw, arts van opleiding, en dochter van 1 jaar zijn wel nog in Rusland, maar hij moest snel het land uit vanwege bekende redenen. Hij is een fervent fietser en heeft een deel van de route naar Almaty afgelegd per fiets en de rest per trein. Er ontstaat een bijzondere band, we hebben dezelfde leeftijd en interesses.

Ook nu valt het op dat dat de Russen die wij ontmoeten telkens positief zijn. Ondanks de tegenslagen, de onzekere toekomst zijn ze vastberaden een betere toekomst te bouwen in een omgeving die voor hen beter is. Eloy helpt Daniil met zijn LinkedIn-profiel en Engelse CV, Audrey kookt regelmatig en poetst het appartement. Daniil leert ons zijn outdoor- en knooptechnieken, helpt ons fietsdozen te vinden en we praten uren over allerlei onderwerpen. We verblijven in totaal ongeveer 2 weken bij hem en hij staat erop dat wij in zijn bed slapen en dat hij naast het bed op de grond slaapt op een matje, de fietsen staan aan de andere kant van het bed. Veel ontmoetingen zullen we niet snel vergeten, maar sommigen laten een extra bijzondere indruk achter en dat was met Daniil zeker het geval.

In Almaty ontmoeten we ook meerdere leden van Velomaniakz, een Kazachse fietsclub met uiteenlopende leden. Ze nodigen ons uit voor een ontmoeting in een café, en blijkbaar hebben ze ook een journalist opgetrommeld, waardoor we een paar dagen later een Russisch artikel krijgen doorgestuurd van een Kazachse nieuwssite. Eloy’s naam is 3 keer anders gespeld in het artikel, maar het is wel grappig. Verder rijden we samen met de club een toer door Almaty, krijgen we van hen Kazachse cognac en chocolade en nodigt één van de fietsers ons bij hem thuis uit om beshbarmak te komen eten. Er wordt gezongen, traditionele instrumenten worden bespeeld en Audrey gaat naar huis met een Kazachs hoedje. Hier kwamen we redelijk onverwacht de gefermenteerde paardenmelk (zie blog Kirgizië) weer tegen, maar dit keer bedankten we hier vriendelijk voor.

De vrouw die we eerder tegenkwamen in een klein gehuchtje ver van Almaty blijkt ook bij de fietsclub te zitten en we zien haar opeens terug! Ze wil ons graag meenemen op een avondwandeling naar Medeu en Shymbulak. Dat laatste is een skidorp op 2200m hoogte. Een deel van de club sluit aan en terwijl het bijna vriest, nemen Eloy en 2 andere diehards een duikje in een warmwaterbron die we tegenkomen onderweg. Almaty ligt tegen de bergen aan, dus vanuit het centrum gaan er regelmatig bussen omhoog naar de bergen.

De dag nadien gaan we schaatsen op de beroemde Medeu ijsbaan. Het is de hoogste openluchtschaatsbaan ter wereld en het uitzicht op de bergen terwijl je rondjes schaatst is bijzonder! De schaatsbaan werd in 1951 geopend en was één van de snelste banen ter wereld door de gunstige wind- en ijsomstandigheden, veel USSR atleten trainden hier. Bergwater wordt gebruikt om het ijs te onderhouden. Olga, een lid van de fietsclub gaat mee en we ontmoeten een fitte 90-jarige die nog elke dag op de schaatsbaan staat, werkelijk elke dag! Voor ons was het weer even wennen, maar gelukkig hebben we niets gebroken :).

Vanuit de schaatsbaan nemen we de skilift naar de hoogste bergpas, Talgar Pass op 3200m hoogte. En dat betekent binnen een paar seconden bevroren handen, want het is -15°C op de top, maar prachtige uitzichten op de stad Almaty en de bergen.

Het is bijzonder dat een stad zo dicht tegen de bergen aan ligt en de inwoners maken hier dan ook volop gebruik van. Olga neemt ons op een hike naar Furmanov Peak (3029m), een bekende berg in de omgeving van Almaty. We trekken alle kleding aan die we hebben, inclusief regenbroeken. Het laatste stuk is steil en glad door de sneeuw, maar dan moeten we nog aan de afdaling beginnen. Dat is op de kont glijden en sleeën naar beneden. Olga voorop en plots stopt ze, omdat ze een grote scheur in haar broek heeft ter hoogte van haar zitvlak, die helemaal gevuld is met sneeuw. Audrey probeert het eruit te peuteren en we komen bijna niet bij van het lachen, daarna rollen we weer verder naar beneden.

Almaty is een stad met een bijzondere geschiedenis en een mengelmoes van culturen, gebouwen en architectuur. Het was tot 1997 de hoofdstad, en het is nog steeds de grootste stad van Kazachstan. Er zijn opvallende gebouwen, gigantische parken, standbeelden en af en toe een verdwaalde tank, die herinneren aan het Sovjetverleden. Er is een standbeeld van de Beatles te vinden op een bergtop, grote moskeeën en het tweede grootste houten gebouw ter wereld, namelijk de Rusissche-Orthodoxe Zenkov Kathedraal. En wat nog indrukwekkender is, is dat er geen schroeven en nagels gebruikt zijn in deze kathedraal! 70% van de bevolking is moslim en een kwart Christen (Russisch-Orthodox).

Eén van de laatste dagen gaan we opzoek naar een fietsdoos. Doordat China en Myanmar beiden gesloten blijven en Rusland momenteel geen optie is, moeten we het vliegtuig nemen om in Zuidoost-Azië te komen. De fietsdozen krijgen we gratis bij een lokale fietsenwinkel, maar de fietsen zijn hier iets kleiner, dus we moeten gaan knippen en plakken om een grotere te fabriceren. Het duurt een dag voordat we de fietsen hebben gedemonteerd, spullen hebben ingepakt en dozen hebben geknutseld. En dan ziet het eindresultaat er zo uit:

We worden een beetje zenuwachtig als de stewardess achter de balie vraagt waar onze retourtickets zijn, maar omdat we door Zuidoost-Azië fietsen, hebben we dus geen retourticket. Het brengt haar en ons duidelijk van ons stuk, maar na een paar minuten is het toch oké. In 3 uur staan we opeens op een ander continent. Kazachstan was koud, maar krachtig! Wat een prachtig land en wat was het bijzonder de Centraal-Aziatische gastvrijheid elke keer opnieuw te ervaren. We kijken uit naar een nieuw land met alvast prachtige rijstvelden die vanuit de lucht te bewonderen zijn! We gaan van vriestemperaturen naar 35 graden, welkom in Thailand!

Liefs, Audrey en Eloy

Comments (16)

  • Ashley 11 februari 2023 at 17:56 Reply

    Hahhaa, goed dat jullie nu vriendelijk bedankt hebben voor die gefermenteerde melk. Mooi verhaal weer, en wat een kou hebben jullie al doorstaan. Heel knap, dikke kus
    Ashley

  • Miriam van Noorden 11 februari 2023 at 18:34 Reply

    Wauw mooi verhaal weer! Nooit geweten dat de appels en tulpen uit Kazachstan kwamen 😎 ben wel blij dat het hier niet zo koud is zeg, en dat op de fiets ❄️🥶 veel liefs!

  • Miriam 11 februari 2023 at 18:35 Reply

    Ps dat wordt doortypen, maar een paar maanden achter op blogschema 😂😂😂🫢🫢

  • Lenie Molkenboer-Barnhoorn 11 februari 2023 at 22:22 Reply

    Wauw wat een mooie foto’s en weer een prachtig reisverslag. Ik krijg steeds meer bewondering voor jullie, en dan steeds die blije en gelukkige gezichten van jullie, petje af en heeeeel veel respect voor jullie. Nog heel veel veilige kilometers gewenst en blijf gezond, kijk weer uit naar het volgende verslag. Lieve groetjes Lenie

  • Carola Hensels 12 februari 2023 at 09:55 Reply

    Hallo Audrey en Eloy, wat weer een prachtig reisverslag. De foto’s zijn weer geweldig , de Kanyon was adembenemend mooi om op de foto’s te zien. Dan weer die geweldige gastvrijheid en het maal met de flinke kluif moet toch gesmaakt hebben. Poeh, maar ook dat hoort bij een andere cultuur. De verschillende slaap plekken en gastvrijheid weer geweldig. De vries kou was wel heftig, maar leverde prachtige plaatjes op. Ik heb weer erg genoten van jullie verslag en kijk nu al weer uit naar het nieuwe verslag van Azië. Ben voorzichtig, geniet .liefs Mam xxx

  • Henk 12 februari 2023 at 11:33 Reply

    Weer een genoegen om te lezen en zo een beetje deelgenoot te zijn van al die mooie ontmoetingen en avonturen.

  • hans smits 13 februari 2023 at 15:23 Reply

    Hallo Eloy en Audrey, we genieten van jullie fietsverhalen en foto’s.
    Wat hebben jullie al veel meegemaakt en gezien en we zijn nog niet eens op de helft wat betreft het lezen!
    Super vet.

    Wij zijn inmiddels weer thuis waar het gewone leven ze gang gaat en het oppassen op onze kleindochter is begonnen.
    Een heel ander leven maar ook zeer bijzonder.
    Nog heel veel fietsplezier gewenst.

    Lieve groet Hans en Jacqueline

    • Eloy Hoofs 13 februari 2023 at 15:35 Reply

      Dankje, het is ook echt genieten. En Thailand, Laos en Vietnam hebben we nog niet eens beschreven. Leuk om van jullie terug te horen en veel plezier met jullie kleindochter.

      Groetjes vanuit de grensovergang van Vietnam-Laos!

  • John 13 februari 2023 at 17:20 Reply

    Lieve Audrey, beste Eloy,
    Wat een avonturen maken jullie mee, ik heb er geen woorden voor. Als je de foto’s ziet van het landschap waar jullie door heen fietsen echt ongelooflijk. Twee eenzame fietsers door een onherbergzaam gebied. Je moet het maar durven. En dan al die ontberingen doorstaan van het weer en klimaat. Jullie zijn echte diehards. En steeds weer die bijzondere ontmoetingen onderweg, echt heel bijzonder.
    Nog heel veel succes en plezier op jullie reis, het is een groot avontuur !!

    Lieve groeten
    John

    • Eloy Hoofs 14 februari 2023 at 15:08 Reply

      Dankjewel voor de mooie woorden John!

  • Emelie 14 februari 2023 at 09:27 Reply

    Wat een ‘Die Hards’ , jullie ploeteren en ik …….. lui, warm achter de PC enorm aan het genieten van de mooie uitvoerige tekst en schitterende foto’s. Hulde en vooral ook DANK voor het mee mogen reizen met jullie geweldige avontuur. Succes verder, voorzichtig, goeie reis!!! Lfs Emelie

    • Eloy Hoofs 14 februari 2023 at 13:29 Reply

      En DANK voor de geweldig mooie reactie, dat geeft ons nieuwe energie!

  • Joep te Boekhorst 24 februari 2023 at 15:34 Reply

    Hey Audrey en Eloy,
    Met heel veel interesse lees ik elke keer weer jullie schitterende verhalen over de verschillende landen, culturen, vriendelijkheid en gastvrijheid van de bewoners. Heb veel bewondering en respect voor jullie doorzettingsvermogen en durf om zo’n wereldreis te ondernemen. Geniet van elke dag, elk uur en elke minuut van jullie belevenissen met mensen uit alle werelddelen en ervaar zo aan de lijve dat allen graag in vrede leven en respect hebben voor andere culturen en religies. Leef intens mee met jullie avonturen en ontmoetingen, de schitterende foto’s en de professionele reisverslagen die lezen als een spannend boek. Een wereldreis om nooit te vergeten!🚵🏼‍♀️🚴🏼‍♂️👍👍
    Groetjes ome Jo

    • Eloy Hoofs 24 februari 2023 at 16:15 Reply

      Dag ome Jo,
      Hartelijk dank voor de mooie woorden en fijn dat mensen met ons meegenieten. Elke dag blijft bijzonder, soms bijna niet uit te leggen met woorden. Maar we doen ons best! 😉

Laat een antwoord achter aan hans smits Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.