Het heeft even geduurd, maar hier is ons eerste verhaaltje tijdens de reis! We beginnen erin te komen. Via de Vennbahn zijn we van Aken naar de Eifel gefietst. De eerste nacht slapen we op een camping in de Hoge Venen. Een andere Nederlandse fietser blijkt dezelfde weg te hebben afgelegd vanuit Maastricht. Eloy gaat direct even met hem op de foto, want ja over ANWB-koppels gesproken… Audrey gaat daarna douchen, maar met muntjes per minuut gaat het rap! Eloy besluit gewoon te gaan liggen en niet meer op te staan. Het is paasweekend, dus op de camping vieren enkele Sinti dit bij het kampvuur. Ze hangen eieren aan de struiken en het valt op dat we onderweg ook al tientallen versierde bomen met eieren zijn tegengekomen. In de ochtend krijgen we nog een chocoladepaashaasje toegestopt van een andere campinggast.
De dag erop rijden we verder richting de Eifel, berg op en berg af. Om bij ons gastgezin te komen moeten we helaas een berg met een helling van 14% over, aan het einde van de dag. Absoluut geen aanrader 😉 Misschien krijgt Audrey ooit nog beenspieren door dit soort fratsen. Die avond slapen we bij familie Kok-Godding, een enthousiast Nederlands gezin dat in de Eifel woont. En direct komen de stroopwafels op tafel! Ze willen over een aantal jaar zelf op de fiets naar de Filipijnen stappen. We wisselen verhalen uit en eten samen. De derde dag fietsen we van Baasem naar Schalkenmehren in de Vulkaaneifel. We willen eigenlijk verder, maar onze benen zijn dood van de dag ervoor, dus besluiten we eerder te stoppen en dat loont want de camping kijkt uit over een prachtig meer wat de pijn van de benen in een keer doet verdwijnen. Om ook de honger te stillen besluiten we het eerste restaurant binnen te gaan en echt Duits te eten.
Vanaf nu fietsen we meer langs de rivieren, dus ook over wat vlakker terrein 🙂 Doei beenspieren, voor diegenen die dachten dat Audrey met gespierde kuiten thuis zou komen. Als eerste volgen we de Moezel richting Koblenz. Op de hellingen langs de Moezel zijn bizar veel steile wijngaarden te vinden. Het moet een ontzettend arbeidsintensief karwei zijn om die wijngaarden te onderhouden. Later horen we dat op de wijngaarden vooral veel gastarbeiders werken en dat het erg gevaarlijk werk kan zijn. We ontmoeten Paul via Warmshowers en hij besluit ons vanuit Koblenz tegenmoet te fietsen. Hij vraagt wel of we eerst een Covid sneltest willen doen, dus we gaan naar binnen in een mysterieus huis en daar blijken ze testen af te nemen. De vrouw die de testen afneemt vraagt of we hier op vakantie zijn. Ik vertel haar dat we op reis zijn op de fiets. Ze valt bijna van haar stoel als ik vertel wat het plan is, maar ze is heel nieuwsgierig en vraagt mij de hemd van het lijf en duwt natuurlijk ook nog even een stokje in m’n neus. Ze wenst ons het allerbeste. Paul heeft een warme maaltijd gemaakt en samen brengen we de avond door op de camping. De volgende ochtend nodigt hij ons nog uit voor een ontbijt bij hem thuis en mogen we een wasje draaien. We blijven die dag in Koblenz om de stad wat te verkennen en voor het avondeten heeft hij spaghetti gemaakt.
Het urenlang fietsen, tassen en tent inpakken, snel douchen, eten en nog meer eten gaat met steeds meer routine. Het landschap verandert van dennenwouden in de Hoge Venen, naar groene grasvlaktes in de Eifel, naar stadjes langs de vruchtbare oevers van de Moezel en de Rijn. In Koblenz ontspringt de Moezel uit de Rijn. We volgen de Rijn verder stroomopwaarts, langs allerlei Middeleeuwse stadjes en kastelen op hoge groene heuvels. Opeens worden we ingehaald, terwijl iemand roept ‘waar gaan jullie heen?’ in een Vlaams accent. Het blijkt een 69-jarige man uit Antwerpen te zijn, die op zijn fiets onderweg is naar zijn zoon in Innsbruck. Ook hij zou eigenlijk 2 jaar geleden al vertrokken zijn, maar werd tegengehouden door Covid. Nu gaat het hem alsnog lukken. Even verderop worden we nog aangesproken door een Duits koppel. Ze vragen of we helemaal vanuit Nederland gefietst zijn. Wat ze ons meegeven: doe dit als je jong bent. De man is spontaan verliefd op onze fietsen. Aangekomen bij een kampeerplek in Bingen, bekijken we de voorbijvarende schepen onder het genot van een Schnitzel. Wat een drukte op de Rijn! We spotten zelfs een schip met alleen maar tractoren erop.
Net nog voordat we gaan slapen zien we onze buren van de camping in Koblenz aankomen: een Duitse vader en zoon van 11 die ook samen op avontuur zijn. Morgen gaan we naar Frankfort am Main, waar we Christine (via Warmshowers) zullen ontmoeten. Tot de volgende blog!














Comments (9)
Hii Eloy en Audrey,
Bijna elke dag kijk ik op jullie pagina om jullie belevenissen te lezen. Tot dat ik vandaag jullie bericht zag en las. 😃
Wat leuk geschreven en wat een avontuur. Nu al. Ik verheug me al op jullie volgende blog en foto’s. Heel veel plezier en let goed op elkaar. Dikke knuffel.🥰
Veel plezier en veel succes, geniet ervan
Super leuk om te lezen en leuke foto’s ! Gelukkig nog wat tijd om beenspieren te kweken :p geniet ervan! Veel liefs! 🥰
De schrijvers van dit blog verdienen een blog op een officiële reizensite. Super leuk geschreven, je zou willen dat je erbij bent.
Verheug me op het volgende verslag!
Xxx
Hoi Audrey en Iel, geweldig genieten voor jullie. Word ik Blij van. Conditie schijnt ook in orde te zijn. Kleine correctie: Het is Frankfurt am Main. Mainz is de plaats genoemd naar de Main. Sss.. het verslag is tot nu toe zo mooi, dat je er ook bij wil zijn. Verheug me op volgende. Knuffel, pap
Lieve Audrey, lieve Eloy,
Veel groeten van uw buren in Koblenz en Bingen (vader en zoon). De 66 km waren een beetje te veel voor mijn zoon 😉
Helaas zijn we weer terug in het dagelijks leven en denken aan jullie. Met vriendelijke groeten van Till en Andreas uit Wuppertal.
Wie schön, wieder von Ihnen (auf Niederländisch) zu hören. Wir haben auch an Sie gedacht. Bereit für Ihren nächsten Radurlaub?!
Goed bezig en leuk om te lezen!
Hey Audrey & Eloy,
Wat een geweldig avontuur zijn jullie begonnen en wat een leuke reacties onderweg van wildvreemde mensen. Gezien de route van jullie wereldreis moet ik zeggen dat er behoorlijk wat durf en doorzettingsvermogen voor nodig is, mijn complimenten daarvoor. De reisverhalen op jullie blog zijn de moeite waard om te volgen en zeer professioneel verwoord. Tijdens het lezen heb ik het gevoel alsof ik er zelf bij aanwezig ben en heb ik de neiging om het verslag diverse malen opnieuw te lezen. Wens jullie veel succes en zie uit naar het volgende verhaal. Groetjes Ome Joep[