Reisperiode van 11-05-2023 tot 14-06-2023

Langkawi
Vanuit Satun in Thailand nemen we de ferry naar Langkawi in Maleisië. Langkawi is een archipel van 99 eilanden in de Andamanse zee, maar slechts 4 van deze eilanden zijn bewoond. Palau Langkawi is het grootste eiland en daar blijven we een paar dagen. De wateren zijn kristalhelder, het zand is spierwit en de temperaturen zijn nog steeds zo hoog, dat de meeste mensen pas bij zonsondergang op het strand te vinden zijn. Dan is het een gezellige drukte. Overal worden kraampjes opgebouwd, bellen geblazen en kinderen rennen over het strand.






3 JAAR OUDE ANAS 💚 ZIJN FIETS
Vanuit Langkawi nemen we de boot naar het vasteland van Maleisië. We fietsen langs de kust, het waait en de eerste mensen die we tegenkomen zijn uitermate vriendelijk. Bij een tankstation vragen we of we een vlaggetje van Maleisië kunnen kopen voor op de fiets, maar kopen staan ze niet toe, en ze geven er niet 1 maar 2!
Eén van de eerste echte ontmoetingen is met Farhan, Asmaniza en hun 3-jarig zoontje Anas. Farhan en Anas staan ons samen op hun fiets op te wachten. Als je naar de fietsbel van de kleine Anas kijkt, zie je ‘I ❤️ my bike’. Ook houdt hij van stenen en stokken, kent hij alle onderdelen van de fiets bij naam en heeft hij zijn eigen tent in de woonkamer. Een behoorlijk avontuurlijke jongen! Farhan en Ash leren ons hoe we traditioneel Maleisische kleding dragen, laten ons kennismaken met het eten en tonen hoe we de noedels van het ontbijt het beste met onze handen kunnen eten. De hele familie fietst graag en Farhan heeft zelfs zijn unieke frametassen gemaakt van hergebruikte jerrycans! Beiden zijn leraar en ze geven thuislessen in de Koran aan schoolkinderen.





Een smeltkroes van smaken
Na deze bijzondere ontmoeting vertrekken we verder richting Penang, George Town. Er is een kilometerslange brug die het vasteland verbindt met Penang Island, maar het is verboden om over deze brug te fietsen. De bewakers bij de veerboot slaan bijna achterover als ze horen hoe we hier gekomen zijn, maar ze weten niet wat ze met ons aan moeten, omdat de voetgangersveerboot niet bedoeld is voor fietsers. Ze sturen ons naar de brug, maar dat is een no go! We blijken toch met een veerboot mee te kunnen en de fietsen worden op het dak van de veerboot gehesen.
Wij slaan stijl achterover als we horen dat we omgerekend €0,57 moeten betalen voor de HEEN én TERUGWEG, voor 2 fietsen en 2 personen in totaal! Bizar, want accommodatie is in Maleisië een stuk duurder dan in Thailand. En omgekeerd is het eten wel weer vaak goedkoper dan in Thailand.
Alle Maleisiërs die we tot nu toe hebben ontmoet, zeiden dat we naar George Town moesten gaan: ‘Het eten is er het lekkerst’, ‘Je kunt er de hele nacht door eten’. Het staat bekend om haar vele street food en bijzondere menging van smaken en culturen. Zo proberen we ‘cendol’, geschaafd ijs met rode bonen, groene pandangelei en stroop. Niet meteen wat je verwacht van ijs, maar het is lekker. Verder eten we nog Indische Murtabak en Maleisische Laksa.




Een smeltkroes van culturen en religies
Maar naast het eten zijn er nog een aantal dingen die direct opvallen in George Town. Om te beginnen, de prachtige deuren van de historische winkel- en woonpanden. Zoveel verschillende ontwerpen, kleuren en tegels en in elke deur zijn elementen uit verschillende periodes zichtbaar. Er is een mix van Maleisische, Chinese en Europese invloeden. De begane grond werd meestal gebruikt voor zaken en handel, de eigenaren woonden op de bovenverdieping. Het afgelopen jaar zijn we vaak achter onbekende deuren geweest. Deuren van vreemden gingen open en achter elke deur werden verhalen verteld en herinneringen gemaakt. We kunnen ons amper voorstellen hoeveel verhalen er schuilgaan achter deze vaak heel oude deuren, ongelooflijk!
Maleisië is een land met bijna 33 miljoen inwoners en het bestaat uit 2 gebieden gescheiden door de Zuid-Chinese Zee. Het land is altijd een ontmoetingsplaats geweest van handelaren uit Oost en West. Iets meer dan de helft van de bevolking (60%) bestaat uit Maleisiërs met als officiële godsdienst de islam. De Maleisiërs hebben de politieke touwtjes in handen. De tweede etnische groep (ca. 24%) wordt gevormd door Chinezen, die vaak aanhangers zijn van het boeddhisme, taoïsme en confucianisme en sterk vertegenwoordigd zijn in het handels- en zakenleven. Een derde groep wordt gevormd door Indiërs (8%), die vaak hindoes zijn. Zij werden in de 19e eeuw door de Engelsen naar Maleisië gebracht om er destijds op de plantages te werken. Ook leven er nog diverse inheemse volkeren.






Street art en moskeeën naast rokende tempels
Het is fijn om een paar dagen van de fiets af te stappen en de stad te voet te verkennen! De straten ruiken naar Indiase, Maleisische en Thaise kruiden vermengd met Chinese wierook. En overal vinden we fietsen, vaak als decoratie, maar ook rijdende kleurrijke riksja’s. En zoveel street art!












Van de Westkust naar de Oostkust
Het regent pijpenstelen als we George Town willen verlaten met de ferry. Voor het eerst sinds Noord-Vietnam trekken we de regenkleren weer aan. Terug op het vasteland klaart het op en de lucht is opmerkelijk koeler, dus fietsen we hard door. Voor de lunch stoppen we bij een buffetrestaurant waar alles in bakken wordt uitgestald bij de ingang. Het lijkt erop dat ze vooral vis en kip hebben, maar het is eigenlijk altijd een groot vraagteken, en de pittigheid die schiet soms door het plafond.
Later op de fiets verschijnen er pikzwarte wolken. Die kennen we ondertussen en dat voorspelt absoluut geen goeds. We horen het onweer al en duwen stevig op de pedalen in de hoop op tijd het dichtstbijzijnde dorpje te bereiken, want tussen de dorpen is er niks om te schuilen. Een paar tellen nadat we een leeg stalletje hebben gevonden, komt de enorme onweersbui naar beneden. Zodra de bui voorbij is fietsen we verder, maar dat duurt niet lang. Een vrouw langs de kant van de weg gebaart om bij haar te komen zitten. Ze haalt sinasdrank in zak (dit is compleet normaal in Maleisië) en wil van alles weten. Ze verwijst ons naar hetzelfde pension als we op het oog hadden en vraagt of we mee eten. Gezien het nog 4 kilometer rijden is, slaan we dat over en koken onze eigen rijst. Later wil ze zelfs de auto nemen om het te komen brengen! De vrouw van het guesthouse komt ook nog met overgebleven rijst en ei om mee te bakken.




Jungle en road angels
Van West naar Oost in Maleisië betekent dat je de bergen over moet, die het centrale deel van het land vormen. De route die we nemen, staat bekend als de ‘Titiwangsa-route’ en we leren als snel dat die niet gemakkelijk zal zijn. Heet, vochtig, snel rijdend verkeer (overal in Maleisië overigens) en weinig tot geen schaduw of plekken om eten en drinken te vinden. Het is een en al jungle rondom ons met apen en nooit eerder gehoorde geluiden uit de struiken. Er leven ook wilde olifanten, die soms op of langs de weg te vinden zijn, maar uiteindelijk vinden we alleen maar hun enorme stronthopen💩. Wildkamperen in de jungle wordt afgeraden vanwege de wilde olifanten.
Wanneer het zweet sneller druppelt dan we kunnen drinken en Audrey ervan overtuigd is dat ze een zonnesteek krijgt op deze weg, zonder (koud) water, houdt een vrachtwagenchauffeur plots een grote fles water uit het raam! Dit doet hij zonder zijn vrachtwagen te stoppen, want dan heeft hij moeite om weer op gang te komen op deze steile weg. Een andere vrachtwagenchauffeur gaf ons uit het niets al 4 broodjes met maïsroom.
Even verderop komen we 2 Maleisische fietsers tegen die de berg af sjezen en we stoppen kort om met hen te praten. Verderop ploffen we neer op een betonnen terras met een metalen dak, dat gekoeld wordt met water. Audrey zegt dat ze klaar is met fietsen voor vandaag, maar dan komt Subki plots naar ons toe. Hij fietst zelf ook graag en nodigt ons uit bij hem thuis, waar hij voor zijn hulpbehoevende moeder zorgt. Hij volgt ons met zijn scooter en zorgt ervoor dat we genoeg energiedrankjes drinken tot we bij zijn huis zijn, dat nog zo’n 35 heuvelachtige kilometers verderop ligt. Audrey’s puddingbenen moeten nog maar een stukje mee… Onderweg deelt een fruitverkoper nog Java-appels oftewel ‘djamboe semarang’ uit. Ze hebben de vorm van een peer, zijn rood van kleur en zurig van smaak. Eenmaal bij Subki thuis maken we kennis met iedereen en de avond gaat ongelooflijk snel voorbij omdat we veel dingen hebben om over te praten.








Kamperen bij een wegrestaurant
Na Nasi Lemak en een kokosbapao als ontbijt nemen we afscheid van Subki en gaan we op weg. Over 15 km is er een tankstation, dat de laatste voorziening is voor de rest van de dag. Langzaam en zwetend komen we vooruit. Naast de weg slingeren de apen tussen de bomen. Bij een eiland in een meer spotten we 2 fietsen, waarvan de merknaam Koga voorspelt dat het waarschijnlijk Nederlands zijn. Niet veel later worden we dan ook in het Nederlands aangesproken. Een gepensioneerde man is met zijn vrouw vanuit Bangkok hierheen gefietst. We staan versteld en hopen op oudere leeftijd ook nog zo avontuurlijk en energiek te zijn.
Een paar kilometer verder komt de enige echte eetgelegenheid langs de route. Het is een door een familie gerund eetcafé waar vooral vrachtwagenchauffeurs stoppen om te eten. Het restaurant is geopend tot 4 uur ’s nachts. We eten nasi en mogen onze tent onder een afdakje naast de gebedsplek opzetten, want we zitten nog steeds in de jungle. Als we de tent hebben opgezet komt er een man langs die vraagt of hij ons kan trakteren op eten. We nemen een drankje en beantwoorden alle vragen die hij heeft. Hijzelf is ooit in Nepal geweest en daar vertelt hij uitgebreid over. Helaas is één van zijn vrienden in het nieuws omdat hij vermist is tijdens de beklimming van de Mount Everest. We praten nog een tijdje door en als hij vertrekt laat hij nog 2 flesjes water achter. De hele nacht rijden er vrachtwagens af en aan. Eloy slaapt als een roos, want het koelt ’s nachts meer af dan de afgelopen dagen. Audrey daarentegen heeft elke koplamp de tent zien inschijnen…


Liften en homemade cookies
De volgende ochtend is Audrey geradbraakt. Het is opnieuw snel heet en we moeten 20 kilometer bergop fietsen. We hebben nog niet eerder gelift in Maleisië, maar besluiten nu dat we een poging gaan doen om de berg over te komen. Na een dik uur lukt het, een kleine vrachtwagen stopt met 6 mannen. De laadbak is al vol dus we schatten de kans klein dat we mee kunnen. Ze spreken erg gebrekkig Engels, maar uit alles blijkt dat ze ons mee willen nemen. We laden de fietsen bovenop de spullen, die al achterin de vrachtwagen liggen. Dan gaan ze zelf erbij zitten en willen dat wij in de cabine gaan zitten. Eenmaal boven accepteren ze geen vergoeding, maar wat ons nog meer verbaasd is dat ze omdraaien en terugrijden in dezelfde richting. Het lijkt erop dat ze helemaal niet op de berg moesten zijn… Bizar!
De rest van de dag fietsen we vooral bergaf en we stoppen in Jeli bij een guesthouse naast de gigantische moskee. ’s Avonds gaan we eten bij een piepklein restaurantje. Er staan wat plastic tafeltjes en stoelen onder een metalen afdak. We merken direct dat we nogal opvallen in dit plaatsje en veel mensen staren ons aan of begroeten ons. De familie die naast ons aan het tafeltje komt zitten, vraagt of ze een foto mogen nemen. Later blijkt dat ze ons eten betaald hebben! En als we weer terug in het guesthouse zijn stuurt de familie dat ze morgenochtend graag nog iets willen komen afgeven bij het guesthouse. Dus zo geschiedde: voordat de kinderen naar school gaan, staat de moeder samen met de kinderen op de stoep om een pot ‘homemade cookies’ cadeau te geven!



3 juni: 15.000 km op WORLD BICYCLE DAY! 🚴🏼♀️🚴
Het is 3 juni! In 2018 hebben de Verenigde Naties 3 juni uitgeroepen tot Wereldfietsdag om het belang van fietsen te onderstrepen vanwege de positieve bijdrage aan de gezondheid van mensen en de aarde. Daarnaast draagt fietsen bij aan empowerment en verbeterde toegang tot onderwijs, werk, gezondheidszorg, enz. Fietsen brengt mensen samen, verbindt en brengt vreugde.
We hadden het geluk om bijzondere fietsgroepen te ontmoeten. In Kazachstan zagen we hoe fietsen mensen met elkaar verbindt. Iemand die net uit Rusland was gevlucht, integreerde gemakkelijker dankzij de lokale fietsgemeenschap. Ook in Iran sloten we aan bij een fietsgroep. Een dappere vrouw navigeerde een groep van 30 fietsers door een stad. Fietsen in Iran is voor vrouwen niet zonder risico’s, want het wordt niet altijd getolereerd door de autoriteiten. Bovendien hangt er boven veel steden een zichtbare laag van luchtvervuiling en is het verkeer in Iran verre van veilig. Vrouwen fietsen hoe dan ook. Het brengt hen vreugde en moed.
3 juni is ook de dag dat onze fietscomputer 15.000 km aangeeft, maar hoe kort, ver, snel of langzaam je ook fietst, dat maakt niet uit! A journey of a thousands (s)miles starts with a single pedalstroke 🙂


Aan de Oostkust!
Na de pittige bergen bereiken we de Oostkust van Maleisië. Dit gedeelte staat bekend als de islamitische kant van het schiereiland. We slapen nog een keer in een door de imam gerund pension, naast een moskee, en worden tijdens het gebed begroet door enkele nieuwsgierige kinderen. Eerst bezoeken we vanuit Kuala Besut met een klein hobbelig bootje de Perhentian eilanden die vlak voor de kust liggen. Onze hemel, we hebben nog nooit zulk kristalhelder water gezien! Het is alsof je in een zwembad zwemt met een blauwe bodem😯.
Verschillende gekleurde garnalenvissersboten liggen in het heldere water en onder ons zien we schilpadden en allerlei soorten tropische vissen zwemmen. We gaan snorkelen op een aantal plekken, het bijzonder gekleurde koraal en de zwartpuntrifhaaien (meestal onschuldig) die zullen we niet snel vergeten! Net als de stekende zeevlooien 😉












Zou je het geloven? 💚
Drie maanden geleden, toen we in Laos waren, kregen we een berichtje op Instagram van Azlan. Hij vertelde ons dat we naar zijn huis in Dungun, Maleisië moesten komen. Hij wilde ons graag ontmoeten en ontvangen. We konden het toen eigenlijk niet geloven.
Maar nu, drie maanden later, is het eindelijk zover en komen we aan bij zijn familie. Azlan is momenteel zelf op een motortocht in Thailand met zijn zoon, maar zijn dochters en vrouw willen ons toch graag ontvangen. En hoe! De oudste dochter, Nurin, leidt ons rond en we staan versteld. Azlan heeft zelf een gastenhuisje in hun tuin gebouwd, helemaal in fietsthema, met badkamer en al. En alsof dit allemaal al niet bizar genoeg is, hebben ze een cheesecake laten maken als verrassing, met onze namen erop. Daarna volgt een foto met z’n allen, en daarvoor trekken ze speciaal mooie kleren aan. Zelfs op afstand belt Azlan meerdere keren om te vragen of alles goed gaat. Beide dochters, Nurin (17) en In (10), hebben een groot hart. In het begin giechelen ze bij het praten in het Engels, omdat hun vader dit normaal doet geven ze toe, maar gedurende de tijd die we er zijn raken ze steeds meer op hun gemak. De familie laat zien wat er gebeurt als je gelooft in het goede van mensen. We zijn ongelofelijk dankbaar dat we hen hebben mogen ontmoeten.




Fietsen maakt je bewust van de schaal der dingen😯
Na 2 dagen bij de familie van Azlan nemen we afscheid en fietsen we verder. Eerst rijden we over een mooie brug en passeren we een schildpaddenopvang, waar we een bezoekje aan brengen. Maar verderop zien we plots heel veel mannen en vrouwen in overalls in allerlei kleuren rondrijden op scooters en fietsen. We rijden een gebied in dat helemaal wordt ingenomen door de enorme olie- en gasindustrie van Petronas. Een hele dag fietsen we in een surrealistische omgeving, met langs beiden kanten van de weg brandende vlammen, olietankers en pijpleidingen. Het personeel heeft zelfs eigen gezondheidsfaciliteiten, die we langs de weg zien liggen. Voor de Nederlanders: DSM x 10 zeg maar! Petronas is eigendom van de Maleisische overheid en heeft ongeveer 47.000 werknemers, waarmee het een van de 500 grootste bedrijven ter wereld is! We hebben geen foto’s gemaakt, dat was verboden en te heet 😅.
Vandaag lukt het ons ook niet om genoeg schaduw te vinden. Het voelt alsof we levend gebakken worden, de hitte reflecterend van het asfalt, het verkeer en de industrie. Dus wanneer een gele M, van een andere multinational, als enige teken van hoop aan de horizon verschijnt, schuilen we daar een tijdje om af te koelen. Het restaurant is gevuld met nog meer mannen en vrouwen in overalls!
Nadat we onze energie- en vochtbalans weer hebben aangevuld fietsen we verder. We bereiken de stad Kuantan tijdens het spitsuur, iets dat niet voor herhaling vatbaar is. Er zijn betere, veiligere en mooiere fietsdagen en -wegen, maar dagen als deze zetten ons altijd erg aan het denken. Het vergroot onze drang om te blijven fietsen, om meer te zien, voelen en leren.
Terwijl we de volgende dag ’s middags wat eten bij een Indiaas restaurant op de hoek van de straat, gaan plots de ijzeren rolluiken naar beneden. We hebben net besteld en zitten nog op de bestelling te wachten, maar het is vrijdagmiddag en dan is het tijd voor het belangrijke gebed van de week. Alle mannen gaan dan naar de moskee en dus sluiten ook de meeste eetzaakjes. Ze gebaren dat we nog gerust even kunnen blijven zitten, maar we willen ze niet langer ophouden en langzaam stijgt de temperatuur in het zaakje tot recordhoogte door de gesloten rolluiken. Als het eten wordt gebracht, werken we alles zo snel mogelijk naar binnen. Geniet van de kleurrijke stad Kuantan aan de hand van enkele foto’s. Een mix van Chinese, Indiase en Maleisische cultuur. En Eloy ging naar de kapper. Wat vinden jullie ervan? 😏











DAG 416? Wat een dag!
We rijden over een vrij drukke weg en lunchen bij het enige eettentje langs de weg na 30 km. We eten een paar roti’s en drinken wat kouds. Aan een andere tafel zitten twee mannen. Ze zijn in gesprek en we hebben verder geen contact met ze. Als we later willen betalen, zegt de serveerster via Google Translate: ‘De andere man heeft voor jullie betaald’. Hij is al weg, maar de voor ons onbekende man is een bekende van de zaak, dus we laten een boodschap voor hem achter op een kaartje.
Later, vlak voordat we een grotere stad inrijden, stoppen we weer voor een koud drankje omdat oververhitting nog steeds op de loer ligt. Plotseling verschijnt Mat aan onze tafel. Hij zwaait met wat geld en probeert duidelijk te maken dat hij graag voor onze drankjes wil betalen. Uit het niets, want hij weet niks van ons en hij heeft ons niet van tevoren gesproken. We zeggen dat het niet hoeft, maar hij zorgt dat hij sneller is met betalen dan dat we dat door hebben.
Daarna fietsen we naar een strand in de buurt van een andere stad. Er is een openbare camping dus ons idee is om daar te kamperen. Zodra we bij het strand zijn, begint het een beetje te regenen. Iena en Yan, die een DJ- en entertainment-bedrijf runnen bij het strand, zien ons staan en zwaaien dat we onder hun afdak kunnen schuilen. Yan zegt meteen dat we bij zijn trailer kunnen douchen, dat we op zijn DJ-podium kunnen slapen en dat we zo lang mogen blijven als we willen 😯.
Tien minuten later worden we uitgenodigd om een ritje door de omgeving te maken in een trein van gerecyclede olievaten, die Yan zelf heeft gebouwd 😯. Je bent nooit te oud, toch?! Daarna haalt hij eten, drankjes en probeert Eloy allerlei andere vervoersmiddelen uit (zie foto’s).
’s Nachts regent het en rolt er een onweersbui over. We liggen wakker in de tent en zijn blij met het afdak van de DJ-booth. We glimlachen naar elkaar omdat een fietsdag over drukke en saaie wegen veranderde in een onvoorstelbare dag. Onverwachte ontmoetingen met deze mensen, die zo ongelooflijk hartelijk zijn 💚.
Terwijl we aan het indommelen zijn, horen we een keiharde knal. We schrikken wakker en denken dat iemand met een geweer naast onze tent staat, maar zodra de hartverzakking voorbij is, realiseren we ons dat het noten zijn die uit de boom op het ijzeren golfplaten dak vallen. Welterusten!









Vervolg kamperen in Maleisië
Het valt op dat in de weekenden veel Maleisiërs tijd op het strand doorbrengen en soms een tentje opzetten. Sommigen van hen brengen er de nacht door. Eén keer staan er tientallen tentjes verspreid over een paar honderd meter afstand, vlakbij een moskee. We zetten ons tentje ertussen en horen iedereen gezellig eten maken en de kinderen spelen tot lang na zonsondergang. De nabijgelegen moskee heeft een toilet en daar maken veel mensen dan ook gebruik van. Via een aantal stukken hout en een palet klimt iedereen over de muur naar het toiletgebouw. En zoals gebruikelijk roept de muezzin 5 keer per dag op tot het islamitische gebed. Zo schalt het (ditmaal helaas wel erg valse zang) geluid ook om 4.30u uit de luidsprekers, in het holst van de nacht. We draaien ons nadien nog eens om.


Kokoswater en duiken
We besluiten om een paar dagen naar één van de vele eilanden van Maleisië te gaan, maar voordat het zover is moeten we nog even geld pinnen. Op het eiland is immers geen pinautomaat. De bankautomaat in de straat werkt niet met buitenlandse kaarten. Dus gokt Eloy op eentje 2 km verderop. Eenmaal bij de bank, kijken een aantal straatverkopers hem onderzoekend aan. Binnen staan veel mensen te wachten om geld af te halen. Nadat het geld in de eerste automaat op is, vreest Eloy ervoor. Hij bemachtigt snel een tweede en kan gelukkig genoeg pinnen om op het eiland de komende dagen door te brengen. Terug buiten wil hij op de fiets stappen, maar een straatventer gebaart hem naar zijn stalletje en vraagt of hij kokoswater wil. Hij twijfelt even en dan komen de echte vragen. ‘Waar kom je vandaan?’, ‘Wat is je Facebook-naam?’. Met het antwoord ‘Eloy’ ziet hij de verdwaalde blik en vraagt hij of ze Instagram hebben. De buurman komt met z’n telefoon en Eloy typt de naam in. Vervolgens bekijken ze de foto’s en roepen ‘Selfie, selfie!’. Dan komt de andere straatventer en deze heeft al een beker kokoswater ingeschonken. Eloy ging naar de pinautomaat en zit nu kokoswater te drinken met enkele straatverkopers…
We bereiden onze trip naar Tioman eiland verder voor door inkopen te doen en als we eenmaal klaar zijn met alles en in bed liggen, horen we het luide gekwetter van vogels. Het blijken de luidsprekers te zijn van een vogelnesthuis tussen de andere huizen. Het fenomeen dat we al o.a. in Thailand en Cambodja zagen, en ook hier door Maleisisch-Chinezen is overgenomen. De vogelnesten worden voor veel geld verkocht en geëxporteerd naar China, omdat daar deze vogelnesten gewild zijn voor soep en alternatieve geneeskunde.
Het eiland waar we naartoe gaan staat vooral bekend om de mooie onderwaterwereld met veel koraal en tropische vissen. En er zijn geen auto’s op het eiland, omdat de wegen daarvoor niet geschikt zijn. Eloy wil graag zijn 2e duikdiploma halen. Samen met 2 Maleisische vrouwen en 1 Singaporese jongeman slaagt hij voor het duikbrevet. Hij doet o.a. een nachtduik, een navigatieduik met kompas en een diepe duik naar een scheepswrak. Deze laatste is een uitdaging door de sterke stroming en het beperkte zicht onderwater.





Laatste dagen in Maleisië!
We beëindigen bijna onze reis door Maleisië, maar niet zonder Amy te hebben ontmoet. Ergens in Laos ontmoetten we een groep toerfietsers uit Maleisië & Singapore, waaronder de 55-jarige Amy. Ze gaf ons toen haar telefoonnummer en zei dat we haar een bericht moesten sturen als we Johor Bahru zouden bereiken, de meest zuidelijke stad van het Maleisisch schiereiland. Amy is zelf een fervent sportster en is net gaan fietsen in Taiwan. Ze werkt als begeleider van fietsgroepen.
Amy neemt ons mee voor een typisch lokaal ontbijt en een wandeling door Johor, onder andere naar een beroemde Chinese bakkerij in de stad. Maar daar blijft het niet bij. In haar auto neem ze ons een hele dag mee op sleeptouw. We rijden naar het zuidelijkste puntje van het vasteland van Azië! Vanaf dit punt kun je 3 landen zien: Singapore, Indonesië en Maleisië. We wandelen daar door de mangrove en zien veel apen, een springende slang die net voor ons wegspringt en slijkspringers (kruipende vissen). Ook bezoeken we verschillende overheidsgebouwen en een vissersdorpje met een aantal typisch houten Maleisische huizen en ze laat ons allerlei nieuwe dingen proberen, zoals kwallen en andere geleiproducten. Zelfs na bijna een maand in Maleisië zijn er nog zoveel onbekende dingen! Om de dag af te sluiten eten we nog een laatste keer Phở (noedelsoep) en bezoeken vrienden van haar, de eigenaren van een fietsenwinkel in Johor.
De laatste dag in Maleisië brengen we niet op de fiets door, maar zijn we opnieuw verbaasd hoe fietsen mensen verbindt. Hoe een spontane ontmoeting van fietsers in Laos leidde tot een onvergetelijk einde van de reis door Maleisië.
“The world is smaller than you think, and the people on it are more beautiful than you think”
Bertram van Munster














Reisperiode van 11-05-2023 tot 14-06-2023: 1060 km in 34 dagen

Comments (1)
Hallo Audrey en Eloy, weer even gewacht op jullie nieuwe prachtige reisverslag. Het was weer heel bijzonder om jullie reiservaringen te lezen en zien door middel van foto’s in Maleisië. Wat een fiets afstand weer, warm, soms zwaar, maar dan de ontmoetingen weer heel bijzonder en gastvrij. Zie dat het heel kleurrijk is door de prachtige schilderingen op de muren/straten. Zo bijzonder.
Prachtige ontmoetingen gemaakt voor het leven. Liefs Mam.